فلوکونازول موضعی توام با تزریق موضعی گلوکانتیم در مقایسه با تزریق موضعی گلوکانتیم در درمان لیشمانیوز

لیشمانیوزپوستی بیماری انگلی ایران و یک معضل بزرگ بهداشتی درمانی در سطح کشور است که جز 6 بیماری مهم عفونی و انگلی معرفی شده توسط سازمان بهداشت جهانی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش درمانی فلوکونازول و گلوکانتیم و گلوکانتیم به تنهایی در درمان لیشمانیوز است.
این مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور می باشد. صد بیمار مبتلا به لیشمانیوز دراین مطالعه شرکت کردند که 50 بیمار تحت درمان موضعی با تزریق گلوکانتیم همراه با کرم فلوکونازول 1% و 50 بیمار تحت درمان موضعی با تزریق گلوکانتیم همراه با کرم دارونما قرار گرفتند. بیماران براساس تعریف در 3 گروه شامل (بهبود همه ضایعات)، بهبود نسبی (بیش از50% ضایعه یا هر گونه بزرگ شدن ضایعه یا بدتر شدن وضعیت کلینیکی ان طبقه بندی شدند. بیماران حداکثر تا پایان 12 هفته پیگیری شدند.
میزان التیام پارازیتولوژیک بین دو گروه در پایان هفته 12 معنی دار بود (001/0 > P). میزان التیام بالینی بین دو گروه در پایان 6 هفته و 12 هفته هر دو معنی دار بود (001/0 > P در هر دو مورد). زمان لازم رسیدن به بهبودی بالینی نیز در دو گروه معنی دار بود (001/0 > P).
در کل آنچه از این مطالعه بر می آید این است که قدرت اثر بخشی فلوکونازول تداوم با گلوکانتیم موضعی در افزایش میزان التیام بالینی، تسریع زمان لازم برای بهبودی نسبت به گلوکانتیم داخل ضایعه به تنهایی بهتر است. این مطلب از جهت کاهش عوارض جانبی ناشی از گلوکانتیم بدنبال کاهش دوز داروی گلوکانتیم مورد نیاز حایز اهمیت می باشد در این زمینه می توان این تئوری را مطرح کرد که احتمالا گلوکانتیم روی بهبود زخم های سالک از طریق سینرژیسم و همکاری ناشی از فلوکونازول افزایش می یابد و این دارو می تواند با حداقل عوارض جانبی، در دسترس بودن به عنوان یک روش درمانی موضعی کمکی در درمان لیشمانیوز جلدی حاد مورد استفاده قرار گیرد