تاثیر آموزش والدین بر خودکارآمدی مادران کودکان مبتلا به درخودماندگی

والدین کودکان مبتلا به درخودماندگی با چالش های بسیاری رو به رو هستند، که آن ها را در معرض پیامدهای منفی روانی قرار می دهد. مشارکت والدین در برنامه های درمانی کودکان می تواند این آشفتگی ها را کاهش دهد. پژوهش حاضر، با هدف بررسی تاثیر برنامه«آموزش والدین و پروراندن مهارت ها» بر افزایش خودکارآمدی مادران کودکان پیش دبستانی مبتلا به درخودماندگی انجام شده است.
پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل است،که طی سال های 1389-1388 اجرا گردید. نمونه آماری این پژوهش 21 نفر از مادران کودکان 2 تا 7 ساله مبتلا به درخودماندگی بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به تصادف دردو گروه آزمایش وکنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش، یازده جلسه آموزش را دریافت کردند. تمامی شرکت کنندگان، پرسشنامه جمعیت شناختی و مقیاس احساس صلاحیت والدین را در جلسات پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری (70 روز) کامل کردند. نتایج این پژوهش توسط آزمون تحلیل واریانس مختلط تحلیل گردید.
نتایج نشان داد که آموزش مادران، موجب افزایش معنادار خودکارآمدی مادران در دوره پس آزمون و پیگیری نشد (86/0= p). همچنین این برنامه بر افزایش رضایت والدین (49/0= p) و میزان صلاحیت والدینی (70/0= p)موثر نبود.
نتایج پژوهش حاکی از آن است که برنامه آموزش والدین و پرورندان مهارت ها بر افزایش خودکارآمدی والدین موثر نبوده است.