نمادهای ابتکاری و نقاب ها در شعر بدر شاکرسیاب

سیاب از جمله شاعران معاصری است که به منظور رهایی ساختار شعر از بند کهنه گرایی و جمود، از نمادهای شخصی در آثار شعری خود استفاده می کند. البته در ادبیات کهن عربی، نمادهایی مانند ماه، شمشیر، هلال، صلیب و غیره به کار می رفته است؛ اما سیاب با توجه به نیازهای شاعرانه اش در روزگار معاصر، نمادهایی شخصی همچون مرگ و رستاخیز، جیکور، بویب و باران و وفیقه را آفریده است.
نقاب نیز سازکار رمزگرایانه ی دیگری است که در اصل، اصطلاحی برگرفته از تئاتر و نمایش می باشد. در این روش، شاعر شخصیت یا پاره ای از ویژگی های آن را با صفات و احوال خود در هم می آمیزد، تا بدین وسیله شخص سومی (نقاب) پدیدار شود که نه شخصیت شاعر است و نه شخصیت اصلی مستعار. در شعر سیاب نیز چهار نقاب عمده به چشم می خورد که عبارتند از: ایوب، تموز، مسیح و سیزیفیوس.
شاعر این گونه نمادها را با قدرت نوآوری خود در شعر آفریند، یا اینکه آنها را از خاستگاه اولیه اش یعنی زبان و تاریخ و ادبیات می گیرد و معنایی ویژه و روحی تازه به آنها می بخشد.