«جیکور» خون زندگی در رگ های شعر شاکر سیاب

«جیکور» -روستایی کوچک در استان بصره - نه فقط زادگاه «سیاب»، بلکه رودی است که بوستان شعر او را سیراب می سازد و خون زندگی که نهال نورسته آرزو را در ژرفای روح بشریت تغذیه می کند ونهالی که سنگدلی ستمگران آن را پایمال کرده است؛ ستمگرانی که شهر - از نگاه «بدر» - به نمایندگی از آنان سایه مرگش را بر زندگی شهروندان، بویژه مهاجران ناآشنا افکنده است.
با دقت در دیوان «بدر شاکر سیاب» و بررسی مراحل چهارگانه زندگی ادبی وی، یعنی: رومانتیک، رمزگرایی، واقع گرایی وبازگشت به خود؛ می یابیم که «جیکور» سرچشمه هر نیکی قابل تصور وچشم انداز تمام آرزوهاست. این روستا موجود زنده ای است که هم خود می زید و هم مردگان را حیات می بخشد و قلب تپنده ای که خون زندگی را در رگ های آدمیان جاری می سازد. «جیکور» سعادتی فراگیر است که شاعر به سوی آن پر کشیده، با آن همدم گردیده، در کنار آن دوران بدبختی و اوضاع نابسامان خود در شهر را به دست فراموشی می سپرد ونمادی که خود شاعر درباره آن می گوید: «جیکور دیوان شعر من است.... »