تعیین ارزش غذائی شش گونه از گیاهان مرتعی عرصه های شنزار استان خوزستان

به منظور تعیین ترکیبات شیمیایی و ارزش غذائی شش گونه ازگیاهان مرتعی غالب در عرصه های شنزار استان خوزستان شامل: سبط پاکوتاه (Stipagrostis plumosa)، ریش پری شن دوست (Pennisetum divisum)، ارزن پادزهری (Panicum antidotale)، علف شتر (Asthenatherum forsskalii)، پیچک برگ تیز (Convolvulus oxyphyllus) و یونجه یک ساله (Medicago laciniata) در دو مرحله فنولوژیکی (رشد رویشی و گلدهی) نمونه برداری شدند. نمونه ها در شرایط سایه خشک شدند، پس از آن ترکیبات شیمیائی آنها شامل: درصد پروتئین خام، درصد الیاف خام، درصد ADF، درصد خاکستر، کلسیم و فسفر اندازه گیری و سپس درصد ماده خشک قابل هضم و انرژی قابل متابولیسم محاسبه گردید و پس از آن اطلاعات حاصله به کمک یک طرح آماری اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که با پیشرفت مراحل فنولوژیک درصد پروتئین خام، درصد ماده خشک قابل هضم، انرژی قابل متابولیسم و درصد خاکستر کاهش و درصد الیاف خام و درصد دیواره سلولی منهای همی سلولز (ADF) افزایش می یابد. در میان گونه های مورد بررسی گونه Medicago laciniata دارای بالاترین درصد پروتئین خام بود و گونه Pennisetum divisum کمترین درصد را به خود اختصاص داد. کمترین تغییرات درصد پروتئین خام در مراحل فنولوژیک مربوط به گونه Medicago laciniata و بیشترین درصد تغییرات آن مربوط به گونه Pannicum antidotale بود. درصد کلسیم و فسفر در گونه های مورد بررسی در مرحله قبل از گلدهی بیشتر از مرحله گلدهی بودعلی الرغم برتری کیفیت علوفه گیاهان در مرحله رویشی نسبت به مرحله زایشی، به نظر می رسد که مرحله گلدهی از نظر تاریخ چرا مناسب تر از مرحله رویشی بوده چرا که گیاه فرصت تجدید ذخایر هیدرات کربن خود را به جهت رشد مجدد خواهد داشت.