نخستین نشانه های رمان نویسی در ایران: تحلیلی بر حکایت پیر و جوان اثر ناصرالدین شاه

حکایت پیر و جوان عنوان تنها اثر داستانی ناصرالدین شاه قاجار است. این داستان را میرزا عبدالکریم منشی تهرانی کتابت کرده است. ارزش این اثر، علاوه بر اینکه یکی از متون ادبی عصر قاجار محسوب می شود، در این است که نخستین یا حداقل یکی از نخستین آثار داستانی فارسی است که آشکارا از حکایت نویسی به سبک و سیاق قدما فاصله می گیرد و به مرز رمان در مفهوم غربی و امروزی آن نزدیک می شود. این مقاله ضمن پرداختن به مهم ترین ویژگی های این اثر، درباره آن دسته از خصایصی که آن را به رمان در مفهوم امروزی آن نزدیک و از حکایت به سبک و سیاق قدما دور می سازد، بحث کرده است.