بررسی عاملهای اثر گذار بر کارکرد روش شیار زنی برای در اختیار گرفتن جدا شدگی ورق FRP از سطح بتن

آماده نبودن سطح بتن برای پیوند مناسب بین سطح بتن و ورق مرکب FRP از جمله دلیل های مهم جدا شدگی این ورق ها از سطح بتن به شمار می رود. این مساله به شکست زودرس و غیر اقتصادی عضو سازه ای می انجامد. بنابراین امروزه پیش از چسباندن ورق FRPبه سطح بتن برای مقاوم سازی، آماده سازی سطحی انجام می شود. ولی آماده سازی سطحی بتن با دشواری هایی مانند هزینه ی کار و آلودگی زیست محیطی روبروست؛ در همین راستا از مدتی پیش پژوهشگران دانشگاه صنعتی اصفهان، روش شیار زنی را به عنوان جایگزینی مناسب برای آمادسازی سطحی پیشنهاد دادند. در این مقاله میزان اثرگذاری عامل های عمق و عرض شیار بر کارآیی روش نوین شیار زنی برای در اختیارگرفتن جدا شدگی ورق FRP بررسی می شود. نمونه های موجود در آزمایشگاه 33 نمونه منشوری غیرمسلح با ابعاد 500 100 100 میلی متر می باشند. نخست، بر روی سطح همه نمونه ها 2 شیار با طول، عرض و عمق مشخص ایجاد و سپس داخل شیارها به طور کامل با اپوکسی مناسب پر شد. همه نمونه ها با ورقه های CFRP مسلح و با آزمایش خمش 4 نقطه ای آزموده شدند. نتیجه های این پژوهش نشان داد که اثر افزایش عرض شیارها بیش از افزایش عمق می باشد. همچنین می توان با انتخاب عمق و عرض شیار معین، از جداشدگی سطحی ورق به طور کامل پیشگیری کرد و یا تا اندازه زیادی سبب دیرکرد در پدید آمدن جداشدگی شد.