اثر امواج کم فرکانس اولتراسوند بر روی زخم های پای دیابتی به همراه استئومیلیت در یک کارآزمایی بالینی تصادفی

یکی از مهمترین اصول درمان زخم های پای دیابتی، دبریدمان جراحی یا شارپ است. این روش دبریدمان ممکن است به بافت های سالم آسیب رسانده و سبب تاخیر در بهبودی زخم شود. با توجه به موثر بودن امواج اولتراسوند با فرکانس پایین در درمان زخم های مزمن، بدون آسیب به بافت های سالم و درد و خونریزی، هدف از این مطالعه بررسی کارایی امواج اولتراسوند با فرکانس پایین در بهبودی زخم های مزمن به همراه استئومیلیت در بیماران زخم پای دیابتی می باشد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 40 بیمار دیابتی مراجعه کننده به کلینیک زخم پای دیابتی مرکز دیابت و بیماری های متابولیک وابسته به پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشگاه تهران از فروردین 1388تا اردیبهشت 1389 انجام شده است. تمام بیمارانی که واجد زخم در اندام های تحتانی با گرید 3 بر اساس طبقه بندی وگنر با 2/1≥ABI≥6/0 بودند، به دو گروه 20 نفره، اولتراسوند درمانی به همراه مراقبت های استاندارد از زخم (UAW) و گروه کنترل که فقط مراقبت های استاندارد از زخم را دریافت می کردند، تقسیم شدند و به مدت 6 ماه از شروع مداخله پیگیری شدند.
میزان بهبودی کامل (wound closure) در گروهUAW،60% و در گروه کنترل 55% بود. میانگین درصد کاهش سایز زخم بین دو گروه فقط در ماه های دوم و سوم در گروه UAW بطور معنی داری بالاتر بود (به ترتیب 7/ 28 ± 78%، 5/24 ± 6/63% در مقابل4/31 ± 7/55%، 2/32 ± 3/39% و با 01/0 = P و 02/0 =P). ولی پس از اتمام دوره 6 ماهه و در پایان مطالعه با در نظر گرفتن زمان و سایز اولیه زخم، تفاوت معناداری از نظر میزان بهبودی و درصد کاهش سایز زخم بین دو گروه مشاهده نشد.
در درمان زخم های مزمن پای دیابتی با درجه 3 بر اساس طبقه بندی وگنر، امواج اولتراسوند با فرکانس پایین به همراه مراقبت های استاندارد از زخم در مقایسه با مراقبت های استاندارد از زخم به تنهایی، در ابتدا سبب تسریع بهبودی زخم های مزمن پای دیابتی به ویژه در ماه های دوم و سوم می شود در حالی که بعد از 6 ماه پیگیری، تفاوت معناداری در میزان بهبودی زخم ها مشاهده نمی شود.