میزان کم تحرکی و عوامل مرتبط با آن در جمعیت بزرگسال تهرانی: مطالعه ی قند و لیپید تهران

سطح فعالیت بدنی به عنوان یک عامل تاثیرگذار مستقل در بروز بیماری های غیرواگیر نقش دارد. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی میزان فعالیت بدنی افراد در اوقات فراغت و عوامل مرتبط با آن در جمعیت بزرگسال تهرانی طی سال های 83- 1381 بود.
پژوهش حاضر، روی 7285 نفر (1/43 % مرد) افراد ≥20 سال شرکت کننده در فاز دوم مطالعه ی قند و لیپید تهران صورت گرفت. برای برآورد سطح فعالیت بدنی در اوقات فراغت از MAQ استفاده شد. به هر یک از فعالیت ها بر اساس شدت نسبی آن ها، بر حسب MET وزن و نیز تعداد دفعات و مدت زمان انجام هر کدام از آن فعالیت ها ثبت و سپس افراد به دو گروه با تحرک کافی و کم تحرک تقسیم بندی شدند.
شیوع کم تحرکی در جمعیت مورد پژوهش 8/69% بود. 2/30% (1/33-2/27= ضریب اطمینان 95%) از مردان و 3/30% (8/32-7/27= ضریب اطمینان 95%) از زنان در گروه فعال قرار گرفتند. کاهش معنی دار فعالیت بدنی در اوقات فراغت در مردان با افزایش سن، نمایه ی توده ی بدن، مصرف سیگار و ساعات کاری، و افزایش معنی دار آن با افزایش سطح تحصیلات و سطح فعالیت بدنی در اوقات فراغت مشاهده گردید. در هر دو جنس بین سطح فعالیت بدنی در اوقات فراغت و گروه های شغلی ارتباط معنی داری دیده شد (05/0P<).
این بررسی، شیوع بالای کم تحرکی را در جامعه ی تهرانی نشان داد که مستلزم اجرای سیاست های بهداشتی برای تشویق فعالیت بدنی در جامعه ی تهرانی است.