بررسی اثر تابش لیزر کم توان هلیوم- نئون بر التیام تاندون آشیل قطع شده به روش جراحی در موش های صحرایی دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین به روش ارزیابی بیومکانیکی

بررسی اثر تابش لیزر کم توان هلیوم- نئون بر التیام تاندون آشیل قطع شده به روش جراحی در موش های صحرایی سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین به روش ارزیابی بیومکانیکی 33،سر موش صحرایی نر بالغ استفاده شدند. موش ها به دو گروه سالم و دیابتی تقسیم شدند. موش های گروه دیابتی به وسیله تزریق استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. بعد از گذشت یکماه برش عرضی به تاندون آشیل اندام حرکتی عقبی سمت راست همه موش ها داده شد.سپس برای ازمایش تنسیومتری در گروه های سالم و دیابتی موش ها به سه زیر گروه مساوی شامل دو گروه تجربی برای دو دوز مختلف لیزر و یک گروه شاهد تقسیم شدند. دو زیر گروه تجربی موش های سالم تحت تابش لیزرهلیوم نیون با خروجی 2/7 میلی ولت به مدت 10 روز با دو دوز9/2 ژول بر سانتی متر مربع و 5/11 ژول بر سانتی متر مربع و دو زیر گروه موش های دیابتی تجربی تحت تابش لیزر به مدت 10 روز با دو دوز 9/2 ژول بر سانتی متر مربع، 3/4 ژول بر سانتی متر مربع قرار گرفتند. سپس همه موش ها نمونه برداری شدند و قند خون و وزن آن ها ثبت شد. نمونه ها تحت آزمایش تنسیومتری کشش قرار گرفتند. داده ها به روش student t test تجزیه وتحلیل آماری شد.
نه سر موش در جریان تحقیق از بین رفتند. استرس حداکثر(نیوتن بر میلی متر مربع)در گروه های تجربی سالم با دوز های 9/2 ژول بر سانتی متر مربع و 5/11 ژول بر سانتی متر مربع به ترتیب 1/1±7/4 و 2/5±1/6 بود و در گروه شاهد سالم برابر 6/1±4/2بود و میزانvalue p به ترتیب برابر با 0.018 p=، 0.137 p= بود. استرس حداکثر (نیوتن بر میلی متر مربع)در گروه های تجربی دیابتی با دوز های 9/2 ژول بر سانتی متر مربع و 3/4 ژول بر سانتی متر مربع به ترتیب 5/0±7/2 و 8/0±1/2 بود و در گروه شاهد دیابتی برابر 9/0±3/1 بود و میزانvalue p به ترتیب برابر با p=0.019 و p=0.230 بود.
تابش لیزر کم توان هلیوم- نئون بر تاندون آشیل قطع شده به روش جراحی در موش های صحرایی تجربی سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین با دوز 9/2 ژول بر سانتی متر مربع باعث افزایش معنی دار استحکام و استرس حداکثر بافت ترمیمی شد که به وسیله آزمایش بیومکانیکی کشش مشخص شد.