بازسازی پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از گرافت تاندون سمی تندینوسوس

پیش در برخی پارگی های مزمن تاندون آشیل، نقص تاندونی وسیع بیش از 6 سانتی متر ممکن است وجود داشته باشد که استفاده از تاندون های موضعی پا برای بازسازی تاندون مناسب نمی باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج بالینی و عملکردی ترمیم پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از گرافت تاندون سمی تندینوسوس همان سمت بود.
در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series) طی 6 سال، 11 بیمار با پارگی مزمن تاندون آشیل با فاصله وسیع بین دو انتها در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 4±30 سال و میانگین نقص تاندونی 96/1±3/8 سانتی متر بود. برای بازسازی تاندون آشیل، از تاندون سمی تندینوسوس همان سمت استفاده شد. نتایج درمان با استفاده از مقیاس Ankle-Hindfoot سیستم امتیازدهی انجمن پای امریکا (AOFAS) و مقیاس پارگی تاندون آشیل (ATRS) ارزیابی گردید. مدت زمان پیگیری 3/3±4/25 ماه بود.
میانگین سیستم امتیازدهی انجمن پای آمریکا و مقیاس پارگی تاندون آشیل از 3/5±4/70 و 7/5±7/31 قبل از جراحی به 8/4±8/91 و 2/4±7/88 افزایش یافت. این افزایش از نظر آماری معنادار بود (000/0=p). پس از جراحی، دامنه دورسی فلکسیون در سمت جراحی (2/4±5/13) به طور معناداری از سمت سالم (9/3±2/17) کمتر بود (04/0=p). تمامی بیماران به جز یک ورزشکار، به فعالیت های قبلی خود بازگشتند.
این روش با نتایج بالینی و عملکردی خوب در بیماران دچار نقص تاندونی وسیع همراه است. استفاده از این روش برای بازسازی پارگی های مزمن آشیل در مواردی که نقص تاندونی بیش از 6 سانتی متر باشد، توصیه می گردد.