استفاده از چند تنظیم کننده رشد در یافتن موتان موثر بر سنتز جیبرلین در آرابیدوپسیس (Arabidopsis thaliana)

محققین تلاش زیادی در شناسایی موتانهایی دارند که بتوانند آنها را در شناخت کامل مسیر بیوسنتز جیبرلین در گیاه کمک کنند. به همین منظور در این بررسی اثر غلظتهای مختلف سه ماده شیمیایی به نامهای یونیکانازل، ایزوکسابن و پروناماید بر رشد آرابیدوپسیس و نیز اثرات متقابل آنها بررسی شد تا با استفاده از مخازن ژنی متنوع موجود در آرابیدوپسیس، موتانهایی که توانایی لازم در جهت ادامه رشد در حضور این بازدارنده های رشد را دارند شناسایی شوند. ابتدا غلظت بحرانی مواد مذکور بر جوانه زنی بذر و رشد گیاه آرابیدوپسیس تعیین شد. اثر متقابل سطوح محدوده غلظت بحرانی این مواد که می تواند به شناسایی موتانهایی منجر شود که در برابر اثر بازدارندگی رشد این مواد مقاومت کنند تعیین شد. در قالب دو طرح آزمایشی جداگانه، اثر ترکیب غلظتهای متفاوتی از یونیکانازل با ایزوکسابن و ترکیب غلظتهای متفاوتی از یونیکانازل با پروناماید بر جوانه زنی و رشد گیاهچه آرابیدوپسیس بررسی گردید. ترکیبی که بیشترین اثر متقابل بر جوانه زنی و رشد را از خود نشان داد تعیین و در غربال کردن مخازن ژنی متنوعی از آرابیدوپسیس مورد استفاده قرار گرفت. بین بعضی از سطوح غلظت مورد بررسی مواد مورد نظر، اثرات متقابل معنی داری بر رشد آرابیدوپسیس مشاهده شد. در سطح بالای یونیکانازل (395 نانومولار) سطوح ایزوکسابن و پروناماید بیشتر از هیپوکتیل بر رشد ریشه تاثیر داشتند. سرعت تاثیر پروناماید بر کاهش رشد هیپوکتیل و ریشه بسیار بیشتر از ایزوکسابن بود. ترکیبهای مورد استفاده در ضخامت مریستم انتهایی ریشه اثر عکس داشتند و با افزایش غلظت اگرچه طول هیپوکتیل و ریشه کاهش پیدا کرد ولی ضخامت مریستم انتهایی با افزایش غلظت مواد افزایش یافت. مخازن ژنی مورد نظر در ترکیب انتخابی مواد کشت شدند و تعدادی از بذور سبز شده و به رشد خود ادامه دادند که در ادامه کار با مراقبت از این گیاهچه ها تعدادی گیاه تولید بذر نمودند که از آنها بذرگیری گردید و به عنوان موتانهای مقاوم به مواد مورد نظر به کار گرفته شدند.