آیین زنده، ارتباط زنده

این پژوهش به معرفی ساختار مناسب برای ارائه آیین ها و مناسک مذهبی در تلویزیون می پردازد. به رغم اهمیت برنامه های مناسکی مذهبی به نظر می رسد در تلویزیون کشور ما کمتر آثار قابل اعتنایی به این شیوه تولید می شود. از دلایل این ضعف فقدان شناخت علمی، حرفه ای و تئوریک در این زمینه است. پژوهش حاضر به شیوه اسنادی کتابخانه ای، با هدف شناخت ساختار مناسب برنامه های مناسکی مذهبی نتایج کاربردی خود را ارائه می کند.
نخست رویکرد ابزارانگارانه وسپس رویکرد فناوری محور، از دیدگاه های فلسفی، ارتباطی و جامعه شناختی، درباره حضور دین در رسانه تلویزیون، مورد بررسی قرار می گیرد. پس از آن دیدگاه سوم و بینابینی با محوریت نظریه همگرایی رسانه های مدرن وسنتی معرفی خواهد شد. توجه به الگوی ارتباطی مناسب برای حضور آیین ها و مناسک مذهبی در تلویزیون از اهمیت شایانی برای انتخاب ساختار مناسب برنامه سازی برخوردار است. به همین جهت مدل ارتباط آیینی در چارچوب نظریه همگرایی به عنوان الگوی مناسب ارتباطی برای ارائه آیین ها و مناسک مذهبی در تلویزیون در نظر گرفته شده است.
تعامل و نمایش ایمان مشترک، مهم ترین مفاهیم برای درک مدل ارتباط آیینی است. با توجه به اهمیت این مفاهیم، قالب برنامه های زنده تلویزیونی با ویژگی های ساختاری واقعیت نمایی، تعامل و همزمانی، مناسب ترین زمینه را برای برقراری یک ارتباط آیینی، از طریق ارائه رسانه ای آیین ها و مناسک مذهبی به وجود می آورد. هم پوشانی ساختار برنامه زنده تلویزیونی با اقتضائات الگوی ارتباط آیینی، این پژوهش را به مهم ترین نتایج خود می رساند. با استفاده از ساختار برنامه های زنده تلویزیونی در چارچوب الگوی ارتباط آیینی می توان محمل مناسبی برای ارائه آیین ها و مناسک مذهبی در قالب برنامه های تلویزیونی فراهم آورد.