تخمین عمق مدیتیشن با استفاده از سیگنال های الکتروآنسفالوگرام و نرخ ضربان قلب

مدیتیشن به عنوان یک روش کمک درمانی در مدیریت بیماری های روانپزشکی (نظیر اضطراب و افسردگی) و حفظ سلامت ذهن مورد توجه قرار گرفته است. تاکنون براساس ویژگی های سیگنال های بیولوژیکی در هیچ یک از مطالعات، شاخصی برای تخمین عمق مدیتیشن ارایه نشده است. از آنجا که تخمین عمق مدیتیشن می تواند به کنترل سطوح مختلف عمق مدیتیشن و همچنین بازخورد به فرد برای رسیدن یا باقی ماندن به سطح مطلوبی از عمق مدیتیشن به کار رود، از این رو در این تحقیق شاخصی از عمق مدیتیشن براساس ویژگی های سیگنال های الکتروآنسفالوگرام و نرخ ضربان قلب ارایه شد.
بدین منظور، سیگنال های نرخ ضربان قلب و الکتروآنسفالوگرام در سه کانال Fz، Cz و Pz در هنگام مدیتیشن و قبل از آن در قالب دو مجموعه داده ی مجزا از 25 نفر زن جمع آوری شد. سپس براساس ویژگی توان نسبی آلفای سیگنال الکتروآنسفالوگرام و ویژگی زمانی نرخ ضربان قلب الگوریتمی پیشنهاد گردید تا عمق های مختلف مدیتیشن را تخمین بزند.
تحلیل سیگنال های بیولوژیکی با استفاده از این الگوریتم نشان داد که از بین 25 فرد شرکت کننده، 22 نفر به عمیق ترین سطح مدیتیشن خود رسیدند و دو نفر از گروه مبتدی و یک نفر از گروه باتجربه با راهنمایی مربی نتوانسته اند به عمیق ترین سطح مدیتیشن خود برسند. این نتایج با تحلیل پرسشنامه نیز تایید می گردد.
الگوریتم پیشنهادی، دارای خصوصیاتی نظیر امکان کالیبره شدن برای هر فرد و همچنین عدم نیاز به حجم محاسباتی بالا و زمان زیاد برای اجرا بود.