مقایسه میزان فراوانی سلیاک در بیماران دیابتیک نوع یک با افراد غیر دیابتیک سالم
نویسنده(گان):	همایون شیخ الاسلامی، کمال بوستانی، سیما هاشمی پور، فاطمه حاج منوچهری، امیر ضیایی
چکیده:	مقدمه تمامی روش های رایج تجویز انسولین غیر فیزیولوژیک بوده و انسولین بعلت داشتن ساختمان پپتیدی به راحتی قابل جذب از دستگاه گوارش نمی باشد. در مطالعه حاضر یکی از شیوه های نوین دارورسانی خوراکی برای انتقال انسولین در انسان مورد مطالعه قرار گرفته است. در این روش با استفاده از دو نوع پلیمر جدید پرسوراخ به نام های SPHC و SPHتوانایی این سامانه در انتقال انسولین از طریق دستگاه گوارش بررسی شده است. در این سامانه نوین از ویژگی های مکانیکی و شیمیایی برای انتقال داروهای پپتیدی نظیر انسولین استفاده شده است. روش ها کپسول های تهیه شده از انسولین سوار بر پلیمر های SPHC و SPHبه صورت خوراکی به ۱۵ داوطلب سالم غیر دیابتی به منظور بررسی اثربخشی دارو داده شد و سطوح پلاسمایی انسولین، پپتید C و گلوکز در فواصل معین تا ۴ ساعت اندازه گیری گردید. یافته ها در مطالعه حاضر میزان سطح زیر منحنی (AUC) انسولین اگزوژن در طی ۴ ساعت در گروه دریافت کننده پلیمر – انسولین ازگروهی که انسولین رگولار دریافت کرده بودند بالاتر بود که نشانگر تاثیر پلیمرSPHC در افزایش جذب انسولین می باشد. Tmax انسولین در گروه پلیمری طولانی تر از گروه زیر جلدی بود. سطح زیر منحنی میزان افت قند خون در گروه زیر جلدی بیش از گروه پلیمری بود. سطوح پپتید C در گروه پلیمر - انسولین نسبت به گروه دیگر کاهش بیشتری را نشان داد. نتیجه گیری پلیمر های SPHC و SPH با سازوکار جدیدی سبب افزایش جذب انسولین خوراکی و سرکوب سطوح پپتید C گردیدند.
کلیدواژگان:	سلیاک، دیابت نوع ۱، IgA، tTG، AGA، IgA
زبان:	فارسی
انتشار در:	مجله دیابت و متابولیسم ایران، سال چهارم شماره ۳ (پیاپی ۹، بهار ۱۳۸۴)
صفحه:	۴۹
نسخه الکترونیکی:	متن این مقاله در سایت مگیران قابل مطالعه است.

COMPARING FREQUENCY OF CELIAC DISEASE IN PATIENTS WITH DIABETES MELLITUS TYPE I AND NON-DIABETIC, HEALTHY PERSONS
Author(s):	Homayon Sheikholeslami، Kamal Boostani *، Sima Hashemipoor، Fatemeh Hadjmanoochehri، Amir Ziaii
Abstract:	Background Several studies and research have shown a higher prevalence of celiac disease (CD) and elevation of serum antibody (AGA-IgA & IgA-tTG & EMA-IgA) in patient with diabetes mellitus type I (T1DM) in versus general and non-diabetic population. Thus screening of CD is recommended in T1DM). This study was conducted to compare frequency of celiac disease in patients with T1DM and healthy persons. Methods As a case-control study,60 patient with T1DM that reffered to endocrine clinic of Qazvin’s Boo-Ali hospital, in nearly one year period were enrolled as case group. 60 non-diabetic healthy subjects with age and sex matched, were selected as control group. Blood levels of Total IgA, AGA-IgA and IgA-tTG were measured in all of them, subjects who had elevated of both AGA-IgA and IgA-tTG underwent an upper GI endoscopy and biopsy was done from distal part of duodenum. Results Any one in case group hadnt IgA deficiency. 14 subjects in control and 12 subjects in case group had positive AGA-IgA that there was no significant difference between them. 2 subject of case group had positive IgA-tTG. Duodenal biopsy in 1 of 14 cases who had elevated AGA-IgA)1 of 2 cases who had elevated IgA-tTG), revealed total villous atrophy indicating CD (Type IIIC with revised Marsh criteria 2001) and in other cases pathologic findings were normal or with nonspecific changes. Conclusion Frequency of CD in T1DM in our study is 1.67%. There is not any significant difference between case and control groups in prevalence of Celiac disease. But we conclused that screening with AGA-IgA is not a reliable screening test for CD, because there is not significant difference between T1DM and general population.
Keywords:	Celiac disease، Diabetes mellitus type I، IgA anti، Glidine، IgA anti، tissue transglutaminase
Language:	Persian
Published:	Iranian Journal of Diabetes and Lipid Disorders, Volume:4 Issue: 3, 2005
Page:	49
Full text:	PDF is available on the website.