![]() |
پشتیبانی: ۰۲۱۹۱۰۹۰۸۹۱ support@magiran.com |
تاریخ چاپ: ۱۴۰۴/۰۱/۲۵ |
این مقاله در «بانک اطلاعات نشریات کشور» به نشانی magiran.com/p821375 نمایه شده است. برای مطالعه متن آن به سایت مراجعه کنید. |
مقایسه ی درازمدت اثرات متی مازول با ید رادیواکتیو درمانی در درمان پرکاری تیروئید | |
نویسنده(گان): | سید وحید یوسفی، عبدالحمید بحرینیان، فرهاد شیخ الاسلامی، مریم توحیدی، یدالله محرابی، پرفسور فریدون عزیزی* |
چکیده: |
مقدمه
درمان انتخابی در موارد عود بیماری گریوز ید رادیواکتیو است، که از جمله عارضه های مهم آن هیپوتیروئیدی و مصرف لوتیروکسین تا آخر عمر می باشد. مواد و روش ها
این بررسی به صورت کارآزمایی بالینی نیمه تصادفی با دوره ی پیگیری کمینه ی ۱۵ سال انجام شد. در این پژوهش ۱۳۲ بیمار مبتلا به عود گریوز به دو گروه تقسیم شدند، ۵۹ نفر در گروه متی مازول، ۷۳ نفر در گروه ید رادیواکتیو و از نظر متغیرهای متعددی مانند آزمون های روان شناختی، کیفیت زندگی، تراکم استخوان، اکوکاردیوگرافی و آزمون های آزمایشگاهی از جمله آزمون های عملکرد تیروئید، الگوی لیپید، قند خون ناشتا، OGTT و HOMA-IR مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها
قند خون ناشتا در کل و در گروه زنان با مصرف ید رادیواکتیو از گروه متی مازول بالاتر بود. هم چنین مقاومت به انسولین بر اساس HOMA-IR در زنان گروه ید رادیواکتیو از متی مازول بیشتر بود. میانگین سرمی TSH غیر طبیعی (بیشتر از ۵ و کمتر از ۳/۰) در طول ۱۲ سال پی گیری در گروه ید رادیواکتیو از متی مازول بالاتر بود و میانگین غلظت کلسترول، تری گلیسرید و کلسترول-LDL در گروه ید رادیواکتیو از گروه متی مازول بیشتر بود. در یافته های اکوکاردیوگرافی نکته ی مهم این بود که شواهدی به نفع اختلال عملکرد دیاستولی در بیماران گروه ید رادیواکتیو نسبت به متی مازول وجود داشت. نتیجه گیری
عوارض کمتر، تحمل بهتر، آزمون های روان شناختی و عملکرد قلبی بهتر، متی مازول را به عنوان انتخاب درمانی دیگر در مبتلایان به گریوز که دچار عود شده اند، قرار می دهد. |
کلیدواژگان: | متی مازول، ید رادیواکتیو، پرکاری تیروئید، عود پرکاری تیروئید، عوارض دارویی |
زبان: | فارسی |
انتشار در: | مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران، سال دوازدهم شماره ۵ (پیاپی ۵۳، دی ۱۳۸۹) |
صفحه: | ۴۶۶ |
نسخه الکترونیکی: | متن این مقاله در سایت مگیران قابل مطالعه است. |
Effect of Long-term Continuous Methimazole Treatment of Thyrotoxicosisi: Comparison with Radioiodine | |
Author(s): | Dr V. Yousefi، Dr H. Bahreynian، Dr F. Sheykholeslami، Dr M. Tohidi، Dr Y. Mehrabi، Pr F. Azizi |
Abstract: |
Introduction
The major complication of radioiodine therapy for thyrotoxicosis is hypoth-yroidism, the long-term management of which is often problematic. In this study, the long-term effects of continuous methimazole (MMI) therapy are investigated. Materials And Methods
One hundred and thirty-two patients, aged between 36-66 years, with Graves recurrence, were semi randomly randomized in 2 groups for continuous antithyroid and radioiodine treatment. The number of thyroid dysfunctions in each patient were recorded and serum TSH, FT4, Anti TPO, TRAb, FBS, HOMA IR, and lipid profiles were measured. Bone mineral density and echocar-diography were performed. Results
There was no significant differences in age, duration of symptoms and thyroid function between the 2 groups. No serious complications occurred in the MMI group and no difference in any of parameters was seen between groups 1 and 2. Goiter rate and anti TPO concentration were higher in group 1 than in group 2. Serum triglycerides and cholesterol were increased in group 2 as compared to group 1. Bone mineral density was more reduced in group 2, especially in the spine. Echocardiography showed diastolic dysfunction in group 2 as compared to group 1. Some parameters in neuro-pschyciatric evaluation were significantly better in the MMI group, as compared to the radioiodine one. Conclusion
Considering it is a safe treatment and has fewer complications, methimazole is another option for patients with recurrent Graves', who do not wish to use radioiodine. |
Language: | Persian |
Published: | Iranian Journal of Endocrinology and Metabolism, Volume:12 Issue: 5, 2011 |
Page: | 466 |
Full text: | PDF is available on the website. |