فهرست مطالب
مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال هفدهم شماره 1 (پیاپی 64، زمستان 1397)
- تاریخ انتشار: 1397/12/10
- تعداد عناوین: 6
-
-
صفحات 1-5خلاصه پیش زمینه
دیسپلازی تکاملی مفصل هیپ (Developmental dysplasia of thehip) (DDH)طیف گستردهای از اختلالات ناشی از تکامل غیرطبیعی هیپ را شامل می شود که می تواند در هر زمان از جمله دوره جنینی، شیرخوارگی و یا کودکی آشکار شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی و رادیوگرافی بیماران مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ است که تحت درمان با ادکتورتناتومی و جااندازی بسته قرار گرفته بودند
مواد و روش هامطالعه به صورت گذشته نگر روی 30 کودک (33 مفصل) مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ، در بیمارستان رازی اهواز، بین سال های 94 تا 96 انجام شد. معیارهای ورود ابتلا به DDH در محدوده سنی زیر 2 سال بوده است. معیارهای خروج بیماری های بافت هم بند، دررفتگی ثانویه ناشی از عفونت پیشین و دیسپلازی استابولوم در زمینه سندرم خاص بودند. بیماران پس از عمل به لحاظ بالینی، میزان دررفتگی کامل یا نیمه دررفتگی مفصل هیپ، همواری مفصل هیپ و یافته های رادیوگرافی، به ترتیب براساس معیارهای Severin،Tonnis grading ،McKay و شاخص استابولار مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته هامیانگین ایندکس استابولار پس از جراحی (15/2 ± 06/27 درجه) در مقایسه با میزان آن قبل از جراحی (27/3 ± 54/36 درجه) به طور قابل توجهی کاهش یافت. براساس معیار McKay پس از جراحی در 9/90% بیماران نتایج درمانی عالی و خوب گزارش شد. بر اساس معیار Tonnis، پس از جراحی 9/93% از بیماران در طبقهبندی I & II قرار داشتند. در ارزیابی های رادیوگرافیکی پس از جراحی، براساس معیار Severin ، 9/96% از بیماران در Class Ia & Ib قرار گرفتند. در یک بیمار (03/3 %) نکروز استخوانی(استئونکروزیس) در سر، در دو بیمار(06/6 %) لنگش و نقص در راه رفتن، و در سه بیمار (09/9 %) نقص در نشستن مشاهده شد. همه بیماران بررسی شده در این مطالعه زن بودند.
نتیجه گیریبراساس نتایج درمانی و ارزیابی های بالینی انجام شده در این مطالعه، روش جااندازی بسته به همراه ادکتورتناتومی می تواند در اولین اقدام درمانی به عنوان یک تکنیک مناسب جهت درمان بیماران مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ در سنین پایین استفاده شود.
کلیدواژگان: دیسپلازی تکاملی هیپ، ادکتورتناتومی، جاندازی بسته -
صفحات 6-13خلاصه پیش زمینه
با وجود مطالعات متعددی که در سال های متمادی انجام شده است، اما همچنان روش بهینه ای برای ترمیم شکستگی های درون مفصلی پاشنه ی پا وجود ندارد. هدف این مقاله مقایسه ی خروجی ها و نتایج درمان های جراحی و غیرجراحی برای شکستگی های جابجا شده ی درون مفصلی پاشنه ی پا در طول یک سال است.
روشمطالعه ی حاضر از نوع آینده نگر بوده و به مدت دو سال (2018-2017) در بیمارستان عالی مراقبت های ویژه در شهر سورات واقع در ایالت گوجارات هندوستان صورت گرفته است. در این مدت، از بین 49 شکستگی، 25 عدد به صورت غیر جراحی و 24 عدد (11 نفر با روش جراحی باز ORIF و 13 نفر هم با روش جراحی با حداقل تهاجم MIS) نیز به صورت جراحی ترمیم شده اند. نتایج با استفاده از سیستم امتیازدهی AOFAS تصاویر رادیوگرافی نیز به مدت یک سال پس از جراحت ثبت شدند. اجرای این مقایسه نیز با استفاده از روش ANOVA صورت گرفت.
نتایجدر سه ماه ابتدایی درمان، روش جراحی ترمیم شکستگی درون مفصلی پاشنه ی پا نتایج به مراتب بهتری (رضایت 95درصدی) را نسبت به روش غیرجراحی داشته است. در حالی که در ماه های بین 6 تا 12، تفاوت محسوسی بین دو روش وجود ندارد. البته روش غیرجراحی نسبت به روش جراحی، عوارض بیشتری را دارا بوده است.
نتیجه گیریبا توجه به امتیازات داده شده توسط سیستم AOFAS و تصاویر رادیوگرافی، در سه ماهه ی نخست، روش ترمیم جراحی شکستگی های جابجا شده ی درون مفصلی پاشنه ی پا در مقایسه با روش غیر جراحی، حتی درمورد افراد حاذق، از نتایج بهتری برخوردار بوده است. در ماه های بین 6 تا 12، نتایج دو روش مشابه یکدیگر هستند.
کلیدواژگان: شکستگی های درون مفصلی پاشنه ی پا، پینST پاشنه ی پا، ORIFپاشنه ی پا، ترمیم غیر جراحی پاشنه ی پا -
صفحات 14-19خلاصه پیش زمینه
تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر میشود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخشهای ارتوپدی بیمارستان پورسینای رشت، را بررسی نمائیم.
مواد و روش هادر این مطالعه توصیفی - مقطعی پرونده کلیه بیماران با ضایعات تومورال خوشخیم بستری شده در بخش ارتوپدی مرکز آموزشی درمانی پورسینا، در بازه زمانی 10 ساله (1396-1386)، با استفاده از روش سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیکی، یافتههای کلینیکی و یافتههای پاراکلینیکی با استفاده از چک لیست جمعآوری گردید.
یافته هامیانگین سنی مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی مورد تحقیق برابر 93/12±5/43 سال بود. بیشترین درصد مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی را مردان تشکیل میدادند (9/63%). تومورهای خوشخیم مولتی پلاگزوستوزیس (25%)، استئوکوندروما (2/22%) و استوئید استوما (7/16%) به ترتیب بیشترین فراوانی را داشتند. با استفاده از آزمون Fisher’s exact test مشخص گردید که ارتباط آماری معنیداری بین جنسیت، ردههای سنی، محل تومور با انواع تومورهای خوشخیم استخوان در بیماران مورد تحقیق دیده میشود.
نتیجه گیریمولتی پلاگزوستوزیس و استئوکوندروما شایعترین تومورها بودند. متغیرهایی از قبیل جنسیت، ردههای سنی به عنوان عوامل خطر موثر در ابتلا به تومورهای خوشخیم استخوانی شناسایی شدند.
کلیدواژگان: تومورهای خوشخیم استخوانی، مولتی پلاگزوستوزیس، استئوکوندروما، بخش ارتوپدی -
صفحات 20-27خلاصه پیش زمینه
پوکی استخوان، شایعترین بیماری متابولیک استخوان است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر درمان ضداستئوپوروز یا داروهای بیس فسفونات و پاراتیروئید بر ترمیم استخوان در بیماران با شکستگیهای استئوپوروتیک بود.
مواد و روش هااین یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یکسویه کورکنترل شده بود که برروی 3 گروه 20 نفره باشکستگیهای استئوپوروتیک بستری در بخش ارتوپدی بیمارستان امام خمینی (ره) و بوعلی سینای ساری طی سالهای 1395 تا 1397انجام شد: بیماران دریافتکننده هورمون پاراتیروئید)، بیماران دریافت کننده آلندرونات و بیماران گروه کنترل. کلیه بیماران در هفته 4، هفته 8 و هفته 12 جهت بررسی میزان جوشخوردگی یا رادیوگرافی ارزیابی شدند.
یافته هادر هیچ یک از بیماران سه گروه جوشخوردگی شکستگی در 4 هفته نداشتند. زمان جوشخوردگی شکستگی افراد در 8 هفته در سه گروه درمانی سینوپار، آلندرونات و کنترل به ترتیب 20، 18 و 17 نفر بود. بیماران در تمامی گروهها در 12 هفته جوشخوردگی کامل داشتند.
نتیجه گیریباتوجه به نتایج این مطالعه به نظر میرسد که تجویز آلندرونات و هورمون پاراتیروئید بر ترمیم شکستگیهای استئوپوروتیک دیستال رادیوس تفاوت آماری معناداری ندارند.
کلیدواژگان: استئوپوروز، آلندرونات، پاراتیروئید، دیستال رادیوس -
صفحات 28-30
دررفتگی ضربه ای قدامی لگن از ناحیه ی اوبتوراتور یکی از نادرترین انواع دررفتگی در بین بزرگسالان است. در این مقاله گزارشی از مردی 30 ساله ارائه شده است که در اثر تصادف در قسمت لگن چپ خود احساس درد می کرده است. نتیجه ی عکسبرداری اشعه ی ایکس نشان داد که فرد دچار دررفتگی لگن از قسمت اوبتوراتور شده است. پالس های فمورال سمت چپ از سمت دیگر ضعیف تر بوده و در نیمه ی بالایی ران احساس گزگز داشته و همچنین قادر به باز کردن زانوی چپ خود نیز نبود. تحت بیهوشی عمومی دررفتگی جااندازی شده است. به مدت دو هفته بر روی محل مورد نظر کشش صورت گرفت. پس از یک ماه فرد قادر به باز کردن زانوی خود بوده و همچنین مجددا حس به قسمت بالایی ران بازگشت.
کلیدواژگان: دررفتگی لگن، اعصاب فمورال، احساس گزگز کردن -
صفحات 31-34
سیم کرشنر عموما در جراحی شکستگی فشاری ارتوپدی به کار می رود. استفاده از سیم های فلزی گزینه ای منطقی برای درمان شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازو است. مرد 91 ساله ای چندین سیم کرشنر را جهت رفع شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازوی چپ را دریافت کرد. سپس در چکاپ بعدازعمل در بخش سرپایی، ویعلائم حساسیت، تورم، تاولی به اندازه یک سکه و خون مردگی در ناحیه زیربغل سمت چپ را نشان داد. به جابه جایی سیم کرشنر اشاره شد، که منجر به آسیب شریان بازویی با تشکیل آنوریسم کاذب شده بود. بیمار تحت عمل جراحی اورژانسی قرارگرفت که پین های کرشنر را برداشته و بعدازآن عمل جراحی رواسکولاریزاسیون (برقراری مجدد تغذیه عروقی) انجام شد. بریس شانه برای عدم تحرک شانه چپ و شکستگی فشاری محل اتصال استخوان که یک سال بعد به آن اشاره شد، به کارگرفته شد. او فعالیت های زندگی روزمره خود را مانند قبل، مستقل انجام می دهد.
مدارک قبلی عوارض چشمگیر بالقوه مربوط به جابه جایی سیم کرشنر را گزارش کرده بودند که اکثرا مربوط به جابه جایی داخل قفسه سینه بودند. ما یک مورد غیرمعمول از آسیب شریان بازویی با آنوریسم کاذب را ارائه می دهیم. درحالی که ممکن است یک آسیب جدی برای جابه جایی پین های کرشنر در داخل قفسه سینه نباشد. نفوذ شریان بازویی می تواند منجر به شناسایی علائم بالینی غیرقابل شناسایی و در نهایت آسیب جبران ناپذیری شود. جراحان ارتوپدی باید هنگام استفاده از تثبیت سیم کرشنر بر روی پروگزیمال استخوان بازو، خطرات ممکن را درنظر بگیرند، به خصوص در بیماران مسن با احتمال عدم تحرک و کیفیت پایین استخوان. از همه مهم تر پزشکان باید در مورد اهمیت پیگیری بعدازعمل و برای حذف سیم های کرشنر هشدار دهند.کلیدواژگان: جابه جایی سیم کرشنر، شریان بازویی، شکستگی استخوان بازو، آنوریسم کاذب، عوارض حین عمل
-
Pages 1-5Background
Developmental dysplasia of the hip (DDH) includes a wide range of abnormalities of the hip that can emerge at any time including embryonic period, infancy, or childhood. The purpose of this study was to examine the clinical and radiographic outcomes of patients with DDH, treated with adductor tenotomy and closed reduction.
MethodsThe study was retrospectively performed on 30 children (33 joints) with DDH,who were treated with adductor tenotomy, closed reduction and SpicaCast in Ahvaz Razi Hospital during 2015-2017. Inclusion criteria were patients diagnosed with DDH and below 2 years of age. Exclusion criteria were connective tissue diseases, secondary dislocation due to previous infection and acetabulum dysplasia in the context of specific syndrome. After the operation, the patients were evaluated for the severity of injuries associated with dislocation or subluxation of hip joint and hip joint congruity. Theradiographic results were studiedbased on Severin, Tonnis grading, McKay and acetabularindices.
ResultsThe preoperative mean acetabular index of36.54 ± 3.27 degrees significantly dropped to postoperativeof 27.06 ± 2.15 degrees. According to McKay criteria, 90.9% of the patients had excellent and good therapeutic results after the surgery. According to Tonnis criteria, 93.9% of patients were in Class I and II after the surgery. Moreover, in radiographic evaluations,96.9% of the patients were in Class Ia and Ib based on Severin criteria.In 1 patient (3.03%), osteonecrosis of the head was found, in 2 patients (6.06%), walking and lameness impaired walking, and in 3 patients (9.09%), sitting was reported. All patients were female in this study.
ConclusionAccording to the clinical results and evaluations of this study, closed reduction along with adductor tenotomy can be used as an appropriate technique for the treatment of patients with DDH at an early age.
Keywords: adductor tenotomy, developmental dysplasia of the hip (DDH), closed reduction -
Pages 6-13Background
Despite years of study, there is no consensus on the best method for treatment of intraarticular calcaneum fracture. This study aims to compare the outcome of operative versus nonoperative modality of management in intraarticular displaced calcaneum fractures over one year.
MethodThis is a prospective study carried out at a tertiary care hospital over a period of 2 years: 2017 to 2018 in Surat, Gujarat, India. In this period, out of 49 fractures 25, were treated non-operatively and 24 by operative method (11 Open Reduction Internal Fixation ORIF plating, 13 Minimally Invasive Surgery – (MIS). The outcome was recorded using American Orthopaedic Foot & Ankle Society (AOFAS) score and radiographs up to 1-year post injury. The assessment was made using Analysis of Variance (ANOVA) method.
ResultOperative method of management of intraarticular calcaneal fractures had a significantly better (95% confidence) functional outcome at 3 month compared to non-operative management. However, at 6 and 12 months follow ups the difference between them become insignificant. Non-operative management, however, had more complications as compared to operative management.
ConclusionOperative modality even in experienced hands has better outcome in terms of AOFAS score and radiographically compared to non-operative method in treatment of intraarticular displaced calcaneal fractures only in first few months. At 6 and 12 months follow up, the functional outcomes become similar.
Keywords: Intraarticular calcaneal fractures, ST pin calcaneum, ORIF plating calcaneum, Non-Operative calcaneum -
Pages 14-19Introduction
A delay in diagnosis and inadequate treatment of Benign bone tumors may lead to malignant transformation or damage to other internal organs with time. We decided to Survey the frequency of benign bone tumors and its related factors in patients in a ten-year period referred to Orthopaedic ward of Poursina Hospital, Rasht.
Materials and MethodsA descriptive retrospective study was designed on bone tumors collected from medical records of 2007 – 2017 patients referred to Guilan university of medical sciences. All the demographic data were collected and analyzed.
ResultsThe mean age of patients with benign tumors of bone in this investigation was the 43.5 ± 12.93 years. The highest percentage of patients with benign tumors of bone were males (63.9%). The highest percentage of benign tumor of bone was multiple exostosis 25% followed by osteochondroma 22.2% and then osteoid stoma by 16.7%. Using Fisher's exact test showed a statistically significant relationship between gender, age, educational level and location of the benign tumors of bone seen in this study (P=0.001).
ConclusionExotosis and osteochondroma are the most common benign bone tumors, and are more in the lower limb in the male gender -Blood pressure and higher education level were the common associated findings.
Keywords: Benign Bone Tumors, Multiple Exostoses, Osteochondroma, Orthopedic Ward -
Pages 20-27Background
Developmental dysplasia of the hip (DDH) includes a wide range of abnormalities of the hip that can emerge at any time including embryonic period, infancy, or childhood. The purpose of this study was to examine the clinical and radiographic outcomes of patients with DDH, treated with adductor tenotomy and closed reduction.
MethodsThe study was retrospectively performed on 30 children (33 joints) with DDH,who were treated with adductor tenotomy, closed reduction and SpicaCast in Ahvaz Razi Hospital during 2015-2017. Inclusion criteria were patients diagnosed with DDH and below 2 years of age. Exclusion criteria were connective tissue diseases, secondary dislocation due to previous infection and acetabulum dysplasia in the context of specific syndrome. After the operation, the patients were evaluated for the severity of injuries associated with dislocation or subluxation of hip joint and hip joint congruity. Theradiographic results were studiedbased on Severin, Tonnis grading, McKay and acetabularindices.
ResultsThe preoperative mean acetabular index of36.54 ± 3.27 degrees significantly dropped to postoperativeof 27.06 ± 2.15 degrees. According to McKay criteria, 90.9% of the patients had excellent and good therapeutic results after the surgery. According to Tonnis criteria, 93.9% of patients were in Class I and II after the surgery. Moreover, in radiographic evaluations,96.9% of the patients were in Class Ia and Ib based on Severin criteria.In 1 patient (3.03%), osteonecrosis of the head was found, in 2 patients (6.06%), walking and lameness impaired walking, and in 3 patients (9.09%), sitting was reported. All patients were female in this study.
ConclusionAccording to the clinical results and evaluations of this study, closed reduction along with adductor tenotomy can be used as an appropriate technique for the treatment of patients with DDH at an early age.
Keywords: adductor tenotomy, developmental dysplasia of the hip (DDH), closed reduction -
Pages 28-30
Obturator type traumatic anterior hip dislocation in adult is rare of all type hip dislocation. Here we report the case of a 30 year old man brought to the emergency department after motor accident, complaining of left hip pain. The X RAY showed an obturator hip dislocation. Femoral pulse was weaker than the other side and had paresthesia in anteromedial of thigh and could not extend left knee. Dislocation was reduced under general anesthesia. Traction was applied for two weeks. After 1 month he could extend left knee ans sensation was regained in anteromedial of thigh.
Keywords: hip dislocation, Femoral nerve, paresthesia -
Pages 31-34
K-wiresare generally used in orthopedic fracture surgery. Pinning with metal wires is a reasonable option for proximal humeral fractures treatment. One 91-year-old man received multiple K-wire fixation for left proximal humeral fractures. Later in postoperative follow-up at the outpatient department, he illustrated symptoms of tenderness, swelling, coin-sized bullae formation and ecchymosis over left axillary region.K-wire migration was noted, which lead to brachial artery injury with traumatic pseudoaneurysmformation. The patient underwent emergent surgery wherepreviously placed K-pins were removed and then received revascularization surgery afterward. Functional shoulder brace was adopted for his postoperative immobilization of left shoulder and fracture site bony :union: was noted an year later. He lead independent activity of daily life as previously before the accident.
Previous documents had reported potentially dramatic complications related to wires migration and most of them were intra-thoracic migration cases. We present the uncommon case of brachial artery injury with traumatic pseudoaneurysm. While it may not be as detrimental injury as intra-thoracic migration of K-pins, brachial artery penetration could lead to more undetected clinical symptoms and result in irreversible damage. Orthopedic surgeons should consider related risks when using K-wire fixation over proximal humerus,especially in cases of elder patients with possible lowcompliance to immobilization and low bone quality. Most important of all, doctors must alert patients about the importance of returning for follow-up evaluation postoperatively,and for the removal of K-wires.Keywords: kirschner wire migration, brachial artery, humerus fracture, pseudoaneurysm, intraoperative complications