نشریه طبیعت ایران
سال چهارم شماره 5 (پیاپی 18، آذر و دی 1398)

بر اساس آخرین گزارش سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور، در ده سال گذشته (1386-1397) برای استخراج معادن، حدود 97760 فقره درخواست با سطحی حدود 76 میلیون هکتار، استعلام و درنهایت با 36506 فقره درخواست در سطح 4/2 میلیون هکتار موافقت شده است. به زبان ساده، در ده سال گذشته حدود 4/2 میلیون هکتار از سطح مراتع جهت تغییر کاربری اراضی برای برداشت معادن، کاهش پیدا کرده است. علاوه بر این سطوح جدید، میلیون ها هکتار نیز پیش از این توسط بخش معادن تخریب شده است. سوال اساسی این است، آورد اقتصادی تغییر کاربری میلیون ها هکتار مراتع کشور چقدر است؟! بر اساس گزارش منتشر شده، سهم معادن در ایجاد اشتغال، حدود 0/44درصد و در تولید ناخالص ملی (GDP)، حدود 1/4 درصد است. این سهم ناچیز معادن در ایجاد اشتغال و تولید ثروت با مجموعه خدمات حفظ آب و خاک، حفظ تنوع زیستی، جلوگیری از فرسایش و پدیده ریزگرد و غیره توسط اکوسیستم های طبیعی کشور، مقایسه و قضاوت شود. به تازگی ظرفیت معادن کشور، از سوی متولیان این بخش، اعلام شده است؛ ایران در بخش معادن جزو 15 کشور نخست دنیاست. تا امروز حدود 15000 محدوده امیدبخش معدنی با 40 میلیارد تن ذخایر قطعی به ارزش 770 میلیارد دلار شناسایی شده است. حال اگر بخش معدن کشور موفق شود کل این ظرفیت شناسایی شده را فعال و آن را برداشت کند، تنها به دلیل 770 میلیارد دلار، همه رویشگاه های طبیعی کشور از بین می روند، گونه های گیاهی و جانوری این سرزمین منقرض می شوند و در نهایت ایران تبدیل به سرزمین لم یزرع، استریل و فاقد حیات می شود. در این صورت، تنها راه باقی مانده برای مردم ایران، مهاجرت دوم آریایی ها به سرزمین های دیگر خواهد بود. این پیش بینی، خیال پردازانه و افسانه ای نیست. همین امروز هم تخریب اکوسیستم های طبیعی کشور توسط بخش معادن به طور ممتد و دائمی در حال انجام است.

چندی است که موضوع مالچ پاشی نفتی در خوزستان و کشور مورد بحث متخصصان محیط زیست قرار گرفته است و گروهی آثار و پیامدهای منفی آن را فزونتر از نتایج مثبت دانسته و به دلایلی انجام این کار را لازم نمی دانند. در مقابل برخی از صاحب نظران حوزه بیابان بر این باورند که مالچ پاشی بهمراه تثبیت بیولوژیک یکی از روش های موفقیت آمیز تثبیت ماسه های روان است. نظرات کدام گروه به واقعیت نزدیکتراست؟ رویه معقول علمی در این مبحث چیست؟ نوشتار پیش رو تلاش کرده تا موضوع چالش برانگیز مالچ پاشی را براساس آخرین یافته های  پژوهشی به بحث گذارد. پیش از ورود به موضوع بطور خلاصه مفاهیم پایه و تاریخچه گذرایی از مالچ پاشی در کشور ارایه می شود. لازم به ذکر است موضوع این نوشتار تنها بر مالچ نفتی (نه خاکپوشهای دیگر)، به دلیل گستردگی مصرف، متمرکز است. در حال حاضر در خصوص مالچ پاشی رسوبات بادی دو دیدگاه متفاوت وجود دارد. بسیاری از متخصصین محیط زیست معتقدند که  استفاده از خاکپوش های نفتی در مجموع، روشی است گران و غیر ضروری در اغلب مناطق بیابانی ایران که ضررهایش بر روی تاب آوری بوم سازگان ها به مراتب بیشتر از منافع احتمالی اش در کوتاه مدت است. پخش مواد نفتی سبب خسارت به موجودات زنده گیاهی و جانوری منطقه، افزایش دمای سطحی خاک و کاهش نفوذپذیری آب در خاک و در نتیجه افزایش هدررفت آب در اثر تبخیر سطحی خواهد شد. روش شایسته تر در جایی که پتانسیل تولید دارد، مدیریت چرا و ایجاد محدودیت برای ورود دام است. این گروه معتقدند که در موارد نادر و اندکی که سرعت باد زیاد و بیم آسیب به سکونتگاه انسانی و یا تاسیسات زیربنایی وجود دارد و پوشش گیاهی در منطقه وجود نداشته باشد ، می توان به استفاده از مالچ نفتی در مقیاس کوچک تن داد.

این دیدگاه نگاهی دارد به یک الزام جنگل شناسی در جنگل های زاگرس با عنوان رویکرد جست محور که در مورد پایه های بالغ بلوط تا پیش از رسیدن به سنی که درخت دیگر قادر به تولید جست نیرومند و قوی نباشد، مطرح است. همانند دیدگاه پیشین، ضروری است پیش از تشریح موضوع، وضعیت این درختان یا توده هایی که متشکل از این درختان هستند، تشریح شود. هرچند گستره توده های شاخه زاد کم قطر بلوط که موضوع دیدگاه بخش اول الزامات جنگل شناسی زاگرس بود، قابل ملاحظه است، اما فراوانی و گستره توده هایی که فرم غالب رویشی آن ها متشکل از پایه های دانه زاد بلوط یا شاخه زادهای تک تنه بلوط است، نیز کم نیست. این قبیل درختان در دو دسته کلی قرار می گیرند: 1) پایه های دانه زاد: که نظر به شرایط خاص زاگرس و عوامل متعدد تاثیرگذار بر درختان و توده های جنگلی، فراوانی آن ها در مقایسه با پایه های شاخه زاد زیاد نیست. 2) پایه های شاخه زاد تک تنه: دسته ای از درختان در جنگل های زاگرس هستند که هرچند مبدا غیرجنسی (جست) دارند، اما به دلیل نوع پرورش و مدیریت درخت در گذشته، در سنین بلوغ (میان سالی و بیشتر) نمود عینی و شکل ظاهری آنها همانند یا بسیار شبیه یک درخت دانه زاد است. شباهت این درختان به پایه های دانه زاد آنقدر زیاد است که اگر آگاهی کاملی از سوابق مدیریت و پرورش این قبیل درختان در اختیار نباشد، تشخیص آنها از پایه های دانه زاد بسیار دشوار بوده و دارای خطا خواهد بود. یکی از راه های عملی شناسایی این قبیل درختان از پایه های دانه زاد، جهت انحنای بخش پایین تنه این درختان است. به طور کلی، در جنگل ها، درختان در دامنه های شیب دار به دلیل فشاری که نیروی ثقل زمین بر بستر جنگل وارد می کند و این فشار به بخش پایینی درختان منتقل می شود، به طور معمول انحنایی در این بخش از تنه دارند که هم جهت با جهت شیب غالب دامنه است و این یک پدیده متداول در جنگل ها است، اما اگر این انحنا هم جهت با جهت شیب غالب دامنه نبود (به ویژه در مواردی که کاملا مخالف جهت دامنه است)، به احتمال قریب به یقین می تواند ناشی از فرم رویشی درخت بوده و بیانگر شاخه زادی آن باشد...

ریزگردهای دشت سیستان بحران محیط زیستی  با منشا داخلی و خارجی است.</strong> این پدیده از جنبه های بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی منطقه سیستان را متاثر کرده است.این معضل  سابقه طولانی،  در منطقه دارد و در دهه اخیر افزون بر ماسه های روان، میزان گرد و غبار نیز تشدید یافته است. مشکلات محیط زیستی و اجتماعی و اقتصادی ناشی از خشکیدگی تالاب هامون از چالش های فراروی دشت سیستان است. تخریب این زیست بوم ها گرایش به مهاجرت از سیستان را افزایش داده است.در حقیقت این فرآیند در چارچوب یک چرخه معیوب عمل می کند که استمرار آن می تواند به فروپاشی نظام های بوم شناختی و بی ثباتی جوامع انسانی منجر شود (سید اخلاقی و همکاران، 1398). لذا ارائه راهکارهای پیشگیرانه و یا کنترل آن حتی الامکان در محدوده های داخلی که مدیریت آنها تحت اختیار است، از ضروریات می باشد (بی نام،1397). این مهم تنها با شناخت فاکتورهای موثر که یکی از آنها مدیریت دام و مرتع است و تعیین سهم هر یک از آنان در ایجاد این معضل میسر خواهد شد (محبی، 1397). بدین منظور در مطالعات کنترل  گرد و غبار دشت سیستان،  تمامی عرصه های مرتعی و بیابانی آبادی های 5 شهرستان واقع در محدوده ریزگرد شامل شهرستان های زابل، زهک، هیرمند، هامون و نیمروز مورد بررسی قرار گرفت.  وضعیت اعمال قوانین مدیریت مرتع در هر یک از مراتع آبادی های شهرستان های مذکور با استفاده از شیوه مطالعه پیمایشی اسنادی مشخص و سرانجام جمع بندی اطلاعات و داده ها در کل محدوده  دشت صورت پذیرفت.</strong>

یکی از مهم ترین مخاطرات طبیعی در سال های اخیر، کاهش آب دریاچه ارومیه بوده است. در این ارتباط، از سال 1389 و در چارچوب برنامه مدیریت جامع دریاچه ارومیه، اقدامات احیائی مختلفی انجام شد. به واسطه عدم پایش و ارزیابی مستمر فعالیت ها، گزارش های متفاوتی در اختیار افکارعمومی، قرار داده می شود. از این رو در مطالعه حاضر، دیدگاه جوامع محلی، نسبت به وضعیت پیش آمده برای دریاچه ارومیه، مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور، به ارزیابی اثرات اقدامات احیائی، از منظر اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و محیط زیستی- بوم شناختی پرداخته شد. از منظر اقتصادی و اجتماعی، اقدامات ستاد احیاء، افزایش میزان پایداری اجتماعی و اقتصادی جوامع محلی را به همراه نداشته ولی باعث افزایش پایداری محیط زیستی، در سطح منطقه شده است. علیرغم موفقیت نسبی اقدامات محیط زیستی، اقدامات انجام شده در مدیریت صحیح منابع آب سطحی و زیرسطحی، اصلاح الگوی کشت و ارائه مدل استفاده چندمنظوره از اراضی در بخش کشاورزی با رعایت اصول اکولوژیک و کاهش حق آبه بخش های زراعت و باغبانی، چندان موثر نبوده است. بر همین اساس، جوامع محلی برای تحقق اهدف احیاء دریاچه تا سال 1403 مطابق با نقشه راه مصوب، خواستار اجرای کامل و دقیق مصوبات کارگروه ملی احیای دریاچه، توسط دستگاه های مختلف می باشند

همزیستی اکتومیکوریزایی در استقرار و عملکرد گیاهان در اکوسیستم های جنگلی نقشی مهم ایفا می کند. قارچ های ترافل از جنس Tuber</em>، که آسکوکارپ شان (اندام بارده) ارزش غذایی بالایی دارد، با بعضی درختان جنگلی همزیستی اکتومیکوریزایی دارند. پیرو پژوهش روی شناسایی قارچ های اکتومیکوریز درختان جنگلی ایران، نمونه هایی از قارچ های ترافل جنگلی از استان گلستان جمع آوری و براساس ویژگی های ماکروسکوپی و میکروسکوپی ترافل سیاه تابستانه (T. aestivum</em> vittad.) در میان آنها شناسایی شد. در این بازدیدها مشخص شد برداشت غیراصولی و بی رویه این قارچ به نوعی اشتغال اساسی برای ساکنان بومی تبدیل شده؛ که این مسئله به بقاء قارچ و منابع طبیعی آسیب می رساند. وجود گونه مذکور در کشور بعنوان غالب ترین ترافل جنگلی با تنوع ژنتیکی بالا در میان جدایه ها، منبعی بسیار با ارزش برای ایران است که متاسفانه به دلیل از بین رفتن زیستگاه های طبیعی، افزایش بی رویه و غیراصولی برداشت محصول و نیز تغییر شرایط محیطی، در معرض خطر می باشد. کاهش جمعیت این قارچ در نواحی از دنیا گزارش شده است. از اینرو، کشورهای اروپایی به منظور حفاظت از این گونه ارزشمند، قوانینی جهت حفاظت و بهره برداری از آن وضع نموده اند. در مقاله حاضر استراتژی های حفاظتی از گونه ترافل سیاه تابستانه، بر اساس درک فعلی از بوم شناسی گونه در کشور ارائه شده است.

درختان کهنسال به عنوان مهمترین ذخایر ژنتیکی هر کشور حائز اهمیت بسیار هستند. این درختان طی زندگی طولانی خود (گاه تا چند هزارسال) شاهد تحولات طبیعی و تنش های محیطی متعددی بوده و به صورت یک تاریخ زنده قابل مطالعه و بررسی هستند. در این پژوهش در قالب پروژه ملی شناسایی و معرفی درختان کهنسال ایران نسبت به مکان یابی و تهیه بانک اطلاعاتی درختان کهنسال استان قم اقدام شد. پس از گردآوری اطلاعات لازم در خصوص درختان کهنسال از همکاران استانی و منابع بومی و محلی طی چند مرحله عزیمت به استان تعداد 21 اصله درخت با سن بالای 200 سال مکان یابی و حائز شرایط ورود به بانک اطلاعات درختان کهنسال کشور تشخیص داده شد. به لحاظ پراکنش جغرافیایی این درختان در محدوده شهرهای کهک (9 اصله)، قم (3 اصله) و دستجرد (9 اصله) قرار داشتند. چنار با ده اصله فراوان ترین گونه ی مورد مشاهده بود و پس از آنها توت با هشت اصله و داغداغان، بید و سرو هر کدام با یک اصله در جایگاه بعدی قرار گرفتند. درختان شناسایی شده به لحاظ پیرامون تنه در محدوده بین 3/1 تا 12/5 متر و به لحاظ ارتفاع در محدوده 5/5 تا 21/2 متر قرار گرفتند. کهنسال ترین درخت شناسایی شده چنار آمره با سن تقریبی 810 تا 860 سال است. براساس تشریح انجام شده برای هر درخت فرایند تشکیل پرونده صورت گرفت و رایزنی با سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به منظور ثبت درختان منتخب در قالب اثر طبیعی ملی پیگیری شد.

یکی از مهم ترین نتایج در معادله تعادل آب برای هر منطقه طبیعی یا پهنه آبی و نیز یکی از مهم ترین اجزای چرخه هیدرولوژیکی، محاسبه تبخیر و تعرق است. هدف اصلی تحقیق حاضر، شناسایی تغییرات ایجادشده ناشی از اثرات تغییر اقلیم در تعادل آب منطقه با استفاده از تحلیل آماری است. برای رسیدن به این هدف، داده های میانگین ماهانه دما، بارش، دبی، تبخیر و تعرق بالقوه با استفاده از فرمول تورنت ویت محاسبه شد. با استفاده از داده های 69 ایستگاه هیدرومتری با سابقه آمار 50 سال، ابتدا رابطه دما، بارش و تبخیر و تعرق با به کارگیری روش تورنت ویت، در دشت اراک به دست آمد. پارامترهای موجود در معادله تعادل آب ازجمله: تبخیر واقعی و میزان رطوبت خاک در این منطقه با استفاده از مدل تورنت ویت در هر ماه برآورد شد. نتایج نشان داد تعیین زمان دبی رواناب در حفظ و احیای دشت اراک بسیار حائز اهمیت است. نمودار آب وهوایی اصلاح شده تبخیر و تعرق بالقوه، درک بصری رابطه بین رواناب و رطوبت ایجادشده ناشی از آن را در دشت اراک میسر می سازد. این نمودار می تواند به عنوان یک ابزار استاندارد در تعیین تقاضای مناسب آب به منظور مدیریت منابع آب، با در نظر گرفتن حفاظت و احیای تالاب میقان، مورداستفاده قرار گیرد. نتیجه برآورد مدل تعادل آب در دشت اراک نشان داد که در محدوده موردمطالعه و در ماه های تیر (ژوئیه) و مرداد (اوت) بیشترین مقدار تبخیر و تعرق و در ماه های آذر (دسامبر)، دی (ژانویه)، بهمن (فوریه) و اسفند (مارس) کم ترین مقدار تبخیر و تعرق رخ داده است. در این منطقه در هفت ماه از سال شامل دی (ژانویه)، بهمن (فوریه)، اسفند (مارس)، آوریل (فروردین)، آبان (نوامبر) و آذر (دسامبر)، مقدارET کمتر از میزان بارندگی است، اما مازاد آب (WS) نیاز آبی زمین (GS) را تامین نمی کند، بنابراین، رواناب، در منطقه رخ نمی دهد.

مجله طبیعت ایران:
همان گونه که مستحضرید ما ابتدای امسال درگیر مسئله سیل بودیم و خسارت های زیادی به بخشهای مختلف کشور وارد شد. نشریه طبیعت ایران چهار گفتگو را در مورد سیل داشته است. گفتگوی اول با موضوع سیل و پوشش گیاهی، گفتگوی دوم سیل و سدسازی، گفتگوی سوم شهرسازی و سیل و این گفتگو هم در ارتباط با مسئله تغییر اقلیم و سیل است که در خدمت شما هستیم.
در این گفتگو  که با حضور آقایان دکتر محمد رحیمی رئیس محترم دانشکده کویر شناسی دانشگاه سمنان، دکتر صادق ضیائیان رئیس محترم مرکز ملی خشکسالی سازمان هواشناسی کشور و دکتر مصطفی جعفری عضو هیئت علمی و سر مولف ارزیابی جهانی تغییر اقلیم (IPCC)، عضو محترم گروه راهبردی و مشاور ریاست موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور در امور تغییر اقلیم تشکیل شد، نقش تغییر اقلیم در سیل را به بحث خواهیم گذاشت. در این نشست همچنین تاثیر تغییر اقلیم بر منابع طبیعی، موضوع سازگاری و تطبیق با این شرایط و در نهایت برنامه های لازم برای کاهش اثرات را بررسی خواهیم کرد.

مناطق حفاظت شده و پارک های ملی، به عنوان زیستگاه های امن برای بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری به شمار می روند. این مناطق در کشور، از جایگاه ویژه ای جهت حفظ تنوع ژنتیکی موجودات زنده برخوردار هستند. منطقه سالوک در استان خراسان شمالی با وسعتی در حدود 17000 هکتار، از متنوع ترین گنجینه های گونه های گیاهی و جانوری شمال شرق ایران به شمار می آید. علاوه بر این، منطقه مذکور یکی از مناطق چهار گانه تحت اختیار سازمان حفاظت محیط زیست نیز می باشد. در این منطقه، 496 گونه گیاهی متعلق به 296 جنس و 71 تیره، همچنین بیش از صد گونه جانوری شناسایی شده است. درمنه گیاه غالب منطقه، به دو صورت درمنه دشتی در مناطق دشتی و درمنه کوهی در قسمت های کوهستانی رویش دارد. از نظر جانوری نیز منطقه سالوک مهم ترین زیستگاه آهو در استان خراسان شمالی به شمار می رود به نحوی که 70 درصد کل جمعیت آهوی استان در این منطقه زندگی می کنند. در سال های اخیر، تنوع زیستی منحصر بفرد منطقه توسط تخریب های طبیعی و انسانی مورد تهدید قرار گرفته است لذا می بایست با مدیریت صحیح تا حدودی آسیب های وارده به منطقه را کاهش داد.

Leutea</em> avicennae</em> گیاهی چندساله و صخره زی از تیره ی Apiaceae (چتریان) است. این گونه انحصاری ایران بوده و اولین بار توسط مظفریان بر اساس نمونه ی جمع آوری شده از کوه قلی آباد در استان همدان معرفی شده است. سپس نمونه دیگری از رویشگاه دوم این گیاه در قافلانکوه در نزدیک میانه در استان آذربایجان شرقی جمع آوری گردید. تا کنون نمونه ی دیگری از این گونه به غیر از دو رویشگاه مذکور از ایران گزارش نشده است. در این مقاله جایگاه حفاظتی این گونه بر اساس شیوه نامه ی اتحادیه ی جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN) و با استفاده از سه معیار میزان حضور، سطح تحت اشغال و اندازه ی جمعیت تعیین شد. سطح تحت اشغال (AOO) گونه ی Leutea</em> avicennae</em> ، با با استفاده از نرم افزار GeoCAT  ، 1/3 کیلومتر مربع و میزان حضور گونه در محدوده انتشار آن (EOO) 257/67 کیلومترمربع برآورد شد. بنابر نتایج این مطالعه، گونه ی Leutea</em> avicennae</em> براساس شیوه نامه ی IUCN، در طبقه ی حفاظتی در بحران انقراض قرار می گیرد. به منظور حفاظت از این گونه ی انحصاری، برداشت و استخراج سنگ های رویشگاه های آن باید متوقف گردد و مناطق مذکور تحت ممنوعیت های خاص زیست محیطی و چرا قرار گیرند.

گونه گون Astragalus gypsocola</em> انحصاری استان خوزستان است. رویشگاه تیپ این گونه در استان خوزستان، اطراف مسجدسلیمان، حوضه رودخانه کارون و منطقه نیمه استپی گرم است. جمعیت این گونه در مساحتی حدود 0/05 کیلومتر مربع به صورت پراکنده، در دو رویشگاه دیده می شود. بر اساس معیارهای IUCN این گونه، به عنوان گونه ای در بحران انقراض محسوب می گردد. رویشگاه این گونه تحت تاثیر عوامل تخریبی انسانی مانند کشاورزی و راه سازی، چرای دام و آتش سوزی قرار داشته که ازجمله عوامل اصلی تهدید کننده این گونه انحصاری در منطقه است. بنابراین ضرورت دارد به عنوان یک ذخیره گاه ژنتیکی طبیعی مورد توجه خاص و حفاظت کامل قرارگیرد. این گیاه با بذر به راحتی تکثیر می یابد پس درصورت قرق می توان به سرعت به توسعه این گونه در منطقه کمک کرد.

در پژوهشی که به تازگی در مجله Ecological Applications</em> منتشر شد، محققان میزان زادآوری 15 منطقه جنگلی سوزنی برگ کاج پاندروزا (Pinus ponderosa) و درخت داگلاس (Pseudotsuga menziesii) را در جنوب کلرادو و شمال نیومکزیکو مطالعه کردند. این مناطق در سال های 1988 تا 2010 دچار آتش سوزی شدند. آنها با بررسی های میدانی، تراکم زادآوری و میزان تولید بذر درختان باقی مانده را اندازه گیری و اطلاعات مرتبط از جمله سوابق اقلیمی و فاصله مرکز سوختگی تا درختان تولیدکننده فعال بذر را جمع آوری کردند. دانشمندان همچنین از روش های جدید تعیین سال استقرار نهال ها استفاده کرده تا امکان ارزیابی دقیق تری را از شرایط آب و هوایی مناسب برای احیای جنگل ها پس از آتش سوزی فراهم کنند. نتایج نشان داد که میزان زادآوری توده های کاج پاندروزا به میزان 42٪ و توده های داگلاس به میزان 69٪ کمتر از پایین ترین میزان زادآوری ثبت شده در تاریخ مناطق فوق است.

تحقیقات انجام شده در گروه انرژی آزمایشگاه ملی Lawrence و دانشگاه برکلی که در مجله Nature Microbiology چاپ شد نشان داد که گیاهان با رشد و توسعه خود میکروبیوم ریشه را تغییر می دهند و شرایط را برای رشد میکروارگانیسم ها فراهم می کنند. نتایج این مطالعه به دانشمندان کمک می کند تا با افزایش میکروارگانیسم های خاص، ذخیره کربن و بهره وری گیاهان را افزایش دهند.میکروارگانیسم های خاک توانایی گیاهان را برای جذب مواد غذایی و مقاومت به خشکی، بیماری و آفات افزایش می دهند. آنها باعث حفظ کربن می شوند و بر میزان کربن ذخیره شده در خاک، یا آزاد شدن آن به شکل دی اکسید کربن در اتمسفر موثر هستند.

محققین دانشگاه Wurzburg آلمان معتقدند که استراتژی دولت فدرال آلمان در راستای جلوگیری از زوال و مرگ جنگل ها (Forest Dieback 2.0) با هدف حذف خشکه دارها و انجام جنگل کاری های وسیع مناسب نیست. آنها برای رفع این مشکل از اکولوژیست های جنگل درخواست همفکری کرده اند.سوسک های برگ خوار، گرما و خشک سالی، توفان و آتش سوزی دلایل اصلی مرگ و میر جنگل ها هستند. با گذر در جنگل های آلمان تعداد کثیری از گونه های پیسه آ و راش به صورت خشکه دار دیده می شود، به طوری که وزارت غذا و کشاورزی آلمان خواستار کمک سریع به جنگل ها شده است. طبق نظر این وزارت خانه حذف درختان خشک شده و انجام جنگل کاری های وسیع راه حل این مسئله است و برای این هدف حدود 500 میلیون یورو بودجه نیاز است، اما محققین علوم جنگل با این استراتژی موافق نیستند و مخالفت خود را در مجله Science magazine اعلام کرده اند. آنها معتقدند با این استراتژی حساسیت جنگل ها نسبت به تغییرات اقلیمی در آینده بیشتر خواهد شد، لذا بودجه و استراتژی حاضر نیاز به بازبینی دارد. از نظر آنها، خشکه دارها نباید از جنگل حذف شوند و جنگل کاری های وسیع و گسترده نباید مدنظر قرار گیرد.

مدل طراحی شده توسط محققان، جنگلبانان را قادر می سازد تا پیش بینی کنند، طغیان کدام یک از آفات غیر بومی مشکل ساز خواهد شد. این مدل به مدیران کمک خواهد کرد تا منابع خود را با هدف جلوگیری از مرگ گسترده درختان اختصاص بدهند. حدود 450 گونه حشره غیر بومی و گیاهخوار و بیشتر بی ضرر در جنگل های آمریکای شمالی زندگی می کنند، اما تعدادی از آنها، باعث تخریب محیط زیست جدیدشان می شوند و با حمله به درختان، سالانه بیش از 70 بیلیون دلار خسارت وارد می کنند. مشکل اصلی محققان، عدم آگاهی نسبت به این موضوع است، کدام حشره به عنوان «آفت مضر و مهاجم در آینده» ظهور خواهد کرد. گروهی به سرپرستی دانشگاه واشنگتن، که بیشتر به مطالعه تاریخچه تکاملی تعامل های گیاه- حشره می پردازد، روشی را برای درک چگونگی رفتار حشرات غیر بومی در محیط های جدید شناسایی کرده است. مدل طراحی شده آنها در مجله اکولوژی و تکامل (Ecology and Evolution) منتشر شده است. پاتریک توابین (Patrick Tobin)، استادیار دانشکده علوم محیط زیست و جنگل و یکی از مدیران پروژه می گوید: «موضوع مهم و موردتوجه محققان طی چندین دهه این است که چه چیزی برای این مهاجمان بسیار خاص جلوه می کند؟ این مدل پتانسیل دارد تا روش پیش بینی میزان تاثیر گونه های غیر بومی را تغییر داده و منابع محدود را برای کاهش این تاثیرات اولویت بندی کند.»