دو ماهنامه شهرنگار
پیاپی 88 (پاییز 1399)

مطابق اسناد بالا دست و چشم انداز مصوب شهر تهران و با عنایت به سیاستهای مورد توجه شهرداری این شهر، موضوع حمل ونقل هوشمند در مدیریت شهری، به عنوان راه حلی برای بسیاری از مشکلات از جمله: ترافیک و آلودگی هوا در نظر گرفته شده است. بنابراین پژوهش حاضر با تمرکز بر پدیده حمل و نقل هوشمند شهری، مترصد آن است که به بررسی پیامدهای هوشمند سازی این حوزه در مدیریت شهری با محوریت شهرداری تهران به مجموعه ای از ویژگیهای حمل و نقل هوشمند شهری مطلوب دست یابد. بررسی این شاخص (حمل و نقل هوشمند) ، از شهر هوشمند میتواند میزانی از پاسخگویی مدیریت هوشمند سازی شهری را در راستای حل مشکلات شهری ارایه دهد و سبب ارایه پیشنهاداتی جهت پیاده سازی شهر هوشمند به مسیولین امر گردد. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و با شیوه توصیفی- تحلیلی میباشد؛ در فرآیند تحقیق با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی مانند پرسشنامه و با به کارگیری از نرم افزار spss جهت تحلیل داده های آماری برای تبیین موضوع استفاده شده است.

بخش زیادی از تردد وسایل نقلیه در شهر تهران، از طریق بزرگراه ها انجام میگیرد. حوادث رانندگی علاوه بر خسارات جانی و مالی، منجر به کندی عبور و مرور، افزایش مصرف سوخت و آلودگی هوا میشوند. تحلیل کلان داده های حاصل از سامانه های هوشمند حمل و نقل، میتواند کمک بزرگی در جهت تشخیص و اجتناب از بروز تصادفات باشد. یکی از مسایل مهم در هنگام مواجه با حجم عظیمی از داده ها، به کارگیری شیوه های موثر و بهینه پردازش آنهاست. روش های موجود پیش بینی تصادفات، قادرند تا با بررسی کلان داده های سامانه های هوشمند حمل و نقل که حداکثر تا چند دقیقه قبل از زمان بررسی تولید شده اند، پیش بینی خود را اعلام نمایند. بنابراین فراهم نمودن راهکاری که بتواند بر خاف روش های متمرکز نظارت ترافیکی، به صورت غیر متمرکز، امکان صدور هشدار به رانندگان را داشته باشد امری ضروری است. در این مقاله، یک معماری توزیع شده، پویا و مقیاس پذیر که میتواند با پیش بینی صحیح، خطر حوادث رانندگی را با دریافت داده های هر حسگر ترافیکی و تحلیل آنها به صورت محلی در همان حسگر یا حسگرهای مجاور آن، پیش از وقوع به رانندگان اعلام نماید، ارایه میگردد. با پیاده سازی معماری پیشنهادی، میتوان با صدور هشدار، از وقوع تصادف تا یک دقیقه قبل از آن، جلوگیری نمود.

امروزه مناسبسازی فضای شهری به خصوص برای حمل ونقل عمومی معلولان، در بسیاری از شهرهای مدرن دنیا از اهمیت ویژه ای برخوردار است. میتوان در بستر فناوری اطلاعات و اینترنت اشیاء، حمل و نقل معلولان دارای ناتوانی را از طریق هوشمندسازی تسهیل نمود. این مقاله تلاش کرده است با حداقل امکانات ممکن و بیشترین بهره از زیرساختهای شهری موجود، روشی کارآمد برای عبور نابینایان در معابر شهری ارایه نماید. در طراحی روش، سعی شده است از حداقل سخت افزار و نرم افزار جانبی برای استفاده نابینایان استفاده گردد و تاکید اصلی روی هوشمندسازی معابر به منظور استفاده کاربران با امکانات عمومی و در دسترس همگان میباشد. این روش مبتنی بر اینترنت اشیاء سعی کرده است با استفاده از یک رابط صوتی، دستورات الزم را به صورت هوشمند از طریق گوشی هوشمند منتقل نماید. در این روش از سامانه های پیمایشگر و حسگرهای مختلف جهت هوشمند سازی تقاطع بهره گرفته شده است.