فصلنامه لیزر در پزشکی
سال هجدهم شماره 1 (پیاپی 79، بهار 1400)

تظاهرات بالینی سندروم درد کشککی رانی شامل درد، سفتی، کاهش دامنه حرکتی، ضعف عضلات، تغییرات حس عمقی و اختلال در انجام فعالیت های روزانه می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر لیزر کم توان روی ویژگی های بالینی و عملکردی بیماران مبتلا به سندروم درد کشککی رانی می باشد.

این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده که 59 نفر از بیماران مبتلا به سندروم درد کشککی رانی به صورت تصادفی در دو گروه لیزر کم توان (29 نفر) و کنترل (30 نفر) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش پیامد، درد با مقیاس دیداری آنالوگ، افیوژن با مترنواری و دامنه حرکتی با گونیامتر بودند. تمامی متغیرها قبل، بعد از جلسه پنجم و بعد از جلسه دهم درمان سنجیده شدند.

یافته ها: 

هر دو گروه مورد مطالعه از نظر متغیرهای زمینه ای و کمی تفاوت آماری معنی داری قبل از درمان نداشتند. اثر متقابل گروه با زمان روی درد، افیوژن مید پاتلار، افیوژن سوپرا پاتلار و دامنه حرکتی خم شدن زانو معنی دار شد (P<0/001) ولی اثر متقابل گروه با زمان روی افیوژن اینفرا پاتلار و دامنه حرکتی صاف شدن زانو معنی دار نشد (P<0/05).

نتیجه گیری: 

لیزرکم توان نسبت به گروه کنترل اثرات بهتر ولی کوتاه مدت در بهبود علایم بالینی بیماران مبتلا به سندروم درد کشککی رانی نشان داد.

تراهرتز به طیف الکترومغناطیسی در محدوده 30 تراهرتز تا 100 گیگاهرتز اشاره دارد که منطقه ای را از فراتر از مایکروویو تا اواسط مادون قرمز در بر می گیرد. تولید تابش تراهرتز نیاز به تجهیزات بزرگ و گران قیمت به عنوان لیزر الکترونیکی آزاد یا منابع حرارتی برای تولید اشعه ضعیف و منسجم نیاز دارد. فناوری تراهرتز توانایی ایجاد انگیزه برای توسعه ابزارهای پزشکی را دارد. پالس تراهرتز دارای خواص بسیاری است که می تواند استفاده از تصویربرداری پالس تراهرتز (TPI)  را به عنوان ابزاری برای تصویربرداری پزشکی ترغیب کند.

در این مطالعه، طراحی جدیدی از نسل حامل فرکانس تراهرتز را برای کاربردهای پزشکی پیشنهاد داده شده است. تقسیم طول موج متراکم را می توان با استفاده از انتشار پالس گاوسی در یک میکرورینگ تشدید کننده و حلقه پاندا ایجاد کرد و فرکانس اصلاحی را از فیلتر افزودنی بدست آورد.

یافته ها:

 نتایج به دست آمده نشان داده است که منطقه وسیع باند فرکانسی را می توان بین 30 الی  100 تراهرتز را به کمک میکرو رینگ تشدید کننده و فیلتر افزودنی بدست آورد.

نتیجه گیری:

 فرکانس تولید شده در این مطالعه از باند فرکانسی می تواند برای کاربردهای پزشکی مفید باشد ، در این صورت می توان پهنای باند سیگنال های تراهرتز را دریافت کرد و برای برنامه های پزشکی از جمله تصویربرداری پالس تراهرتز و درمان انتقال سیگنال استفاده کرد.

سروتونین (Serotonin) یا هیدروکسی تریپتامین نوعی انتقال دهنده های عصبی از نوع مونوآمینه اسید بیوژنیک محسوب می شود که از لحاظ بیوشیمی از مشتقات تریپتوفان است. کمبود سروتونین در بدن، باعث اختلالاتی از جمله: افسردگی، اضطراب، ترس، بی خوابی و وسواس فکری و عملی می شود. با قرار گرفتن گونه های مختلف در نزدیکی سطح فلز و جذب فیزیکی آن ها روی سطح فلزی، به علت برهم کنش میان پلاسمون های سطحی فلز و ارتعاش های مولکولی گونه ها، شدت سیگنال رامان افزایش می یابد که در این مقاله، برای شناسایی سروتونین از بسترهای نقره اندود که سیگنال رامان را افزایش داده اند؛ استفاده شده است.

با استفاده از نمک نقره و عامل کاهنده ساکاروز، نانوذرات نقره به روش ساده شیمیایی ساخته شده و به روش الکترونهشت و با اعمال ولتاژ، بسترهای شیشه ای رسانا (FTO) با نانوذرات نقره پوشش داده شده که با تغییر زمان لایه نشانی در زمان های 5، 10 و 20 دقیقه، بسترهای گوناگون  SERSساخته شدند. در نهایت، با استفاده از این بسترهای SERS و طیف سنجی رامان، بهبود سیگنال رامان ارتعاش های مولکولی سروتونین بررسی شدند.

یافته ها: 

نانوذرات نقره ساخته شده، نانوذراتی کروی و شبه کروی با اندازه بین 5 تا 60 نانومتر هستند که مشاهده قله تشدید پلاسمونی در 428 نانومتر و ساختار FCC، تشکیل نانوذرات نقره را تایید می کند. پلاسمون های سطحی نانوذرات با ایجاد میدان های الکتریکی قوی در مناطق کوچکی در اطراف خود، باعث می شوند که این شدت میدان الکتریکی قوی با ارتعاشات مولکولی سروتونین هایی که در این محدوده قرار گرفته اند؛ برهم کنش کند و مولکول سروتونین قطبیده تر شوند. با افزایش زمان لایه نشانی، به دلیل کلوخه شدن نانوذرات یا رشد نانوذرات، ذرات بزرگ تری روی بسترهای SERS شکل می گیرد که سطح را زبرتر کرده و باعث می شوند پراکندگی نور لیزر فرودی از آن ها افزایش یابد که سبب بهبود سیگنال رامان سروتونین می شوند.

نتیجه گیری:

 تشدید پلاسمون های سطحی نانوذرات نقره و پراکندگی نور از ذرات نقره بزرگ تر، سیگنال رامان ارتعاش های مولکولی سروتونین را تقویت می کنند. با کاهش غلظت سروتونین حکاکی شده روی بسترهای SERS، به دلیل کاهش تعداد ارتعاش های مولکولی، سیگنال رامان نیز تضعیف می شود که با افزایش میزان زبری سطح بسترهای SERS، می توان سیگنال رامان را به دلیل افزایش میزان پراکندگی نور از مراکز زبر افزایش داد. این مراکز زبر، همان ذرات بزرگ تری هستند که در حین لایه نشانی به روش الکترونهشت ایجاد شده و با افزایش زمان لایه نشانی، اندازه آن ها نیز افزایش می یابد و در نتیجه با افزایش میزان پراکندگی نور از خود، منجر به بهبود سیگنال می شوند.

فرنوم یک طناب بافتی منعطف است که باعث محدودیت در حرکت گونه و لب می شود. اگر چسبندگی فرنوم به طرف لبه لثه آزاد ادامه یابد مسایلی نظیر کشیده شدن عضله و ایجاد دیاستم را در پی دارد. در این زمان جراحی فرنکتومی تجویز می شود که به دو صورت جراحی کانونشنال و اخیرا لیزر صورت می گیرد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر روش لیزر دایود و روش کانونشنال در فرنکتومی فرنوم لیبیال بر عوارض و میزان رضایت مندی بیماران است.
 

در این مطالعه کارآزمایی بالینی 20 بیمار 16 تا 40 سال با فرنوم لبیال نوع نفوذ به پاپیلا، نیازمند به جراحی فرنکتومی، پس از تایید فرم رضایت آگاهانه، تحت درمان قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره تقسیم شدند. گروه A با روش کانونشنال و گروه B با روش لیزر دایود (BIOLASE آمریکا) درمان شدند. حین جراحی و پس از جراحی پارامترهای مختلفی مانند درد ، خونریزی، رضایت مندی بیماران در فواصل یک، سه و هفت روز و یک ماه توسط ابزارهایی از جمله نمودار VAS و مشاهده و رتبه بندی های استاندارد ارزیابی شد و سطح معنا داری 05/0 >p در نظر گرفته شد.

یافته ها: 

شدت خونریزی در دو گروه تفاوت معناداری داشت. در گروه کانونشنال شدت خونریزی بیش تر بود. میانگین شدت درد بیماران در حین جراحی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (190/0=p) اما شدت درد در دو گروه در روز سوم (002/0= p) و روز هفتم (001/0=p) در دو گروه تفاوت معنی دار داشت. به طوری که در گروه لیزر به طور معنی داری از گروه کانونشنال کمتر بود. به طور کلی میزان رضایت مندی بیماران به طور معناداری در روش لیزر بیش تر بود (001/0 >p).

نتیجه گیری:

 لیزر دایود از لحاظ درد و خونریزی و به طور کلی رضایت مندی بیمار روش بهتر و موثرتری در مقایسه با روش کانونشنال می باشد.

با روند روبه رشد فن آوری های نوری تقاضای استفاده از ابزارهای نوری در پزشکی افزایش چشم گیری یافته است. یکی از کاربردهای فوتونیک در پزشکی ارایه سیستم های جراحی مبتنی بر لیزر به خصوص در جراحی های گوش، حلق و بینی است که از باریکه های لیزری به عنوان جایگزین چاقوی جراحی استفاده می شود. به طور معمول در این سیستم ها باریکه نوری لیزر CO2 به وسیله یک سیستم مینیاتوری تلسکوپی بر روی منطقه تحت جراحی، کانونی می شود. با این حال، در سیستم های رایج مورد استفاده، بخش زیادی از انرژی ورودی به سیستم به علت بازتاب، از سیستم خارج و اتلاف می شود. این امر بازدهی سیستم را کاهش می دهد، به علاوه باریکه برگشتی می تواند به لیزر آسیب برساند.

در این مقاله، روش جدیدی برای افزایش بازدهی میکروابزارهای جراحی گوش، حلق و بینی براساس استفاده از باریکه های چرخان معرفی شده است. از آن جا که توان باریکه های چرخان می تواند از مرکز به شعاع های بزرگ تر منتقل شود، می توان از آن برای افزایش بازدهی سیستم و جلوگیری از آسیب به لیزر استفاده کرد. طراحی و بهینه سازی میکروابزار تلسکوپی، توسط نرم افزار زیمکس و انتشار باریکه چرخان توسط نرم افزار متلب انجام شده است.

یافته ها:

 نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد که با استفاده از باریکه ساختاریافته مناسب، بازدهی سیستم به بیش از 94 درصد افزایش می یابد. همچنین به دلیل افزایش عمق کانونی، حساسیت سیستم به عدم انطباق عمق به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. مزیت دیگر استفاده از باریکه چرخان افزایش بیشینه شدت به میزان 40 درصد تا 73 درصد برای فواصل کاری مختلف است که به عبارت دیگر تیغ جراحی تیزتری فراهم می شود. همچنین با تغییر بار توپولوژیک باریکه چرخان، دستگاه انعطاف کافی برای تغییر پارامترهای جراحی لیزری را خواهد داشت

نتیجه گیری:

 با مقایسه نتایج به دست آمده از شبیه سازی، باریکه چرخان به عنوان باریکه مناسب برای استفاده در سیستم های میکروابزار جراحی معرفی شده است. روش ارایه شده گام مهمی در افزایش کاربردهای باریکه های ساختاریافته در جراحی های لیزری است