فهرست مطالب

نشریه ادب عربی
سال شانزدهم شماره 3 (پیاپی 41، پاییز 1403)

  • تاریخ انتشار: 1403/07/01
  • تعداد عناوین: 7
|
  • فاطمه اعرجی* صفحات 1-26

    إن القوی الاستعماریه قامت بتعریف، وتحدید، وسرد ماهیه الدول المستعمره ای «الآخر»، وفقا لمنظومتها المعرفیه وخدمه لاهدافها الاستعماریه. وجاءت روایه «شوق الدرویش» لتسرد کیف قام المستعمر لیکون هو المانح الاخیر للمعانی والمقاصد والشرعیات، ونتج عن ذلک تزییف المسار التاریخی للجماعات الاصلیه. جاءت الروایه ملیئه بالرموز الدینیه التی تلائم الخلفیه التاریخیه للاحداث، تصارع بین الاتجاه الإسلامی المهدوی والاتجاه المسیحی الارثوذکسی فی السودان. نهدف فی هذا البحث وبمنهج وصفی _ تحلیلی، إلی التعرف علی کیفیه تقدیم الروایه قراءه متبصره لجزء من تاریخ الثوره المهدیه الذی یقلب من خلالها موازین الهیمنه المرکزیه لصالح الواقع وذلک فی ظل المحاولات الاستعماریه التی رمیت الشعوب الآصلیه خامله لا یشار إلیها إلا بوصفها فئات یجب ان تمحی ثقافاتها. فجری تمثیل احوال الدول المستعمره بصور بدائیه غامضه، لیقع فصلها عن ثقافتها فتتوهم بان القطیعه معها ستقودها إلی الحداثه. فتصف هذه الروایه کیف عاش الشرق هاجس القلق والهشاشه والحیره اتجاه مرجعیاته، حیث لم یکن امامه سوی اتباع الآخر الغربی، خاصه فی الشخصیه الرئیسیه «بخیت مندیل» إذ وجد نفسه  فی اطر محدده لا یسمح له بالاندماج العالمی ولا یقبل له بتطویر هویته الخاصه. من ضمن الآلیات التی جاءت بها الروایه لتقدیم هذه الصوره هی تمثیل التعالق الدینی - التاریخی فی زاویه هامه، ذلک لانه یوصف التاریخ کماده منتهیه ثابته، لا یجوز المساس بها، لکن الروایه باعتبارها نص مبنی  علی التخییل جعلت التاریخ  محل التشکیک فجاءت  بظلال الشک علی التاریخ الذی روی «الثوره المهدیه» بانها حرکه دامیه تخریبیه

    کلیدواژگان: الهویه، الاختلاف، مابعد الاستعمار، الهیمنه الثقافیه، روایه شوق الدرویش
  • علی افضلی*، محمدمهدی کریمی صفحات 27-52

    یعد الادب انعکاسا للواقع الاجتماعی والسیاسی للمجتمع. فی بعض الاحیان یعکس الادیب هذا الواقع عبر السخریه لانه لایتمکن من التعبیر بصراحه عن بعض الموضوعات. عندما لاتوجد الحریه فی المجتمع ویسوده القمع والخناق، فلاتسمح هذه الظروف بإبراز المشاکل والنقائص بشکل مباشر، حیث یضطر الکاتب ان یستخدم السخریه اداه لنقد الحکومه او القضایا الاخری بصوره غیر صریحه. إن الغرض الرئیسی فی السخریه هو إظهار المشاکل والسعی فی سبیل تصحیحها ولیس نیه الکاتب ان یضحک الآخرین فحسب بل یکمن وراء هذا الضحک، تفکیر وتدبر عمیق وصراخ یوقظ الإنسان من الغفله. کان جلال عامر احد الکتاب الساخرین الذین عاشوا فی عهد حسنی مبارک بمصر وخلفوا اعمالا ساخره حتی یعبروا عن بعض القضایا باستعانه السخریه. لقد لقب عامر بامیر الساخرین فی مصر مما یظهر براعته فی کتابه السخریه وتاثیره الکبیر علی الجمهور. یتناول هذا البحث معتمدا علی المنهج الوصفی- التحلیلی کتاب قصر الکلام لجلال عامر ویستهدف تبیین التقنیات المستخدمه من قبل هذا الکاتب الساخر وتحلیل المضامین المشیره إلیها حتی یبین الزوایا الخفیه للحکومه والمجتمع المصری وما یعانی الناس منه. لقد قام الکاتب بتوظیف تقنیات عدیده کالتهکم والمفاجاه والتعریف الساخر والتشبیه والمقایسه والنظر من وجهه غیر معتاده والمقابله واستطاع ان یوضح للقارئ غرضه بصوره ضمنیه. ومن المضامین التی تناوله عامر فی نثره یمکننا الإشاره إلی انتقاده بعض القضایا کعدم تخلی الحکام والمسئولین عن السلطه والتندید بحزبی الوطنی والإخوان والانتخابات الاستعراضیه والمزوره وقضیه التوریث والإنجازات الکاذبه والتهکم بالمرشحین وعدم اهتمام السلطات الثلاث بواجباتها حیث تعد هذه الامور انعکاسا للواقع المصری وحیاه هذا الشعب والمشاکل التی واجه ها الناس فی تلک الفتره

    کلیدواژگان: السخریه، تقنیات السخریه، اغراض السخریه، جلال عامر، قصر الکلام
  • محمودرضا توکلی محمدی*، محمد راضی جدوع الجحیشی صفحات 53-79

    تعد نظریه الاستعاره الإدراکیه من المباحث الحدیثه فی علم اللسانیات والتی اخرجها منظریها «جورج لایکوف ومارک جونسون» من إطارها اللغوی إلی الحقل المعرفی التصوری، بحیث تعتبر حاضره فی نواحی «التفکیر الذهنی» فی کافه مجالات الحیاه الاعتیادیه، لایکوف وجونسون یعتقدان بان الاستعاره لیست للزخرفه او للتزیین او انها ظاهره لغویه متعلقه بلغه الشعر، وإنما هی ظاهره فکریه متعلقه بنسقنا التصوری، ملازمه لحیاتنا الاعتیادیه التی نعیشها، لانکاد ندرکها فی معظم الاحیان وانها جزء هام من انفعالاتنا وسلوکنا وتجاربنا من حیث طبیعتها الاستعاریه. من اهم مبانی النظریه هذه، مفهوم «المخططات التصوریه». ویعد ذلک ظاهره عقلیه، تمکن من إدراک کثیر من التجارب الفکریه والمفاهیم الاساسیه مثل الثقه بالله، والشعور بالإثم والوجل والخضوع والطمانینه ومن ثم التجارب المحسوسه عن طریق الاستعاره. لعبت الصحیفه السجادیه دورا مهما فی توظیف الاستعاره ویعود ذلک لانفتاحها علی سیروره لا نهائیه، وعنها تنتج سلسله تفسیریه متنوعه، ومن ثم یختلف تفسیر الاستعاره بحسب المضامین المعرفیه التی ینطلق القارئ منها، بحیث تلعب الادعیه دورا مرکزیا عن طریق التفاعل الکامن. تعرض المقال لقراءه بعض المخططات التصوریه فی الاستعارات الانطولوجیه وتحلیلها فی الصحیفه السجادیه فی ضوء نظریه لایکوف وجونسون بهدف تبیین الدلالات الضمنیه والجمالیه، والتی توضح للمتلقی کیفیه حصوله علی التجارب الدینیه معتمدا فی ذلک علی المنهج التحلیلی الوصفی والمستنبط منه ان المفاهیم القرآنیه فی ثقافه الإمام ع استعاریه فی الجوهر، والتجارب المادیه کالاحتواء والتوازن وغیرها تشکل جوهر المفاهیم التی یعتمدها الإمام ویکشف ذلک عن مدی تجسد فلسفه الاخلاق لدیه، ویعود ذلک إلی حقیقه نقل المجردات من حیز اللاوجود إلی حیز الوجود والکینونه اسهل فی الفهم، واقرب إلی الإدراک، حیث تمنح المجتمع إدراکا لما یتجه إلیه الإمام السجاد ع مذهبا وثقافه، إضافه للاتساع فی الفهم

    کلیدواژگان: جورج لایکوف ومارک جونسون، الاستعارات الانطولوجیه، المخططات التصوریه، الإمام زین العابدین ع، الصحیفه السجادیه
  • شهلا حیدری، پرویز احمدزاده هوج*، علی صیادانی، حمید ولی زاده صفحات 81-103

    ثنایه اللفظ والمعنی هی من ضمن التقنیات التی تناولتها مدرسه باریس السیمیائیه، وطور اسالیب فحصها المنظر الفرنسی جوزیف کورتیس، لاستنطاق الجانب المسکوت والعمیق فی النص الخطابی السردی، من خلال العبور عن اجزاء التلفظ والملفوظ فیه. لذلک من ضمن اسباب اختیار دیوان «حرف من ماء، قصیده حب طویله»، للشاعر الحروفی العراقی ادیب کمال الدین، لتلفظیه کورتیس فی هذه الدراسه، هو التشبع المعنوی المتنکر خلف حروفیاته، والاصداء التی حاک خیوط نبراتها بافیون العرفان، حتی یهدا بها حنینه ومواجع الماسی القاسیه التی عاناها من کثره الصداح الشجی. تمت دراسه هذا الدیوان حسب المنهج الوصفی التحلیلی، ومن خلال تقطیع بعض الاشطر والابیات من قصائده عشوائیا، بغیه التفحص فی جوانب اشعاره، مع تطبیق التقسیمات الثلاثه التی قدمها کورتیس، وهی «الزمن، الفضاء، القائمون بالفعل»، فی مباحث دراسه النص السردی الخطابی، وتفرعاتها التلفظیه والملفوظیه، والمستوی السطحی والعمیق. توصلت الدراسه إلی ان غالبیه اشعار ادیب کمال الدین تمتلک طاقه الترکیبه الخطابیه، التی یمکنها ان تکمن المستوی العمیق فی طیاتها حتی ولو اختصرت بحرف واحد، او سطر او سطرین فی کل شطر من قصائده. ورغم هذا الرحیق الحروفی العبق المفعم بالسلاسه والبساطه، إلا انه لم تفقد اشعاره تلک الجوانب الثلاثه الکورتیسیه للوصول إلی ذلک العمق الدلالی والمکتظ بالتعابیر الجمیله التی تزداد جمالا کلما تقشرت عنها ورقه استکشافیه اثناء التورق الفاحص. وتوصل البحث للصفات المتکامله التی تطرق إلیها کورتیس فی قسم الحقل المعجمی، فی الابیات المختاره کنموذج تحلیلی، حیث توارت مقتضیاتها المعنویه اثناء التقطیع. ومن هنا تعینت الازمان والقائمون بالفعل والفضاءات المتمثله فیها الادوار، سطحیه ومعنائیه. وهکذا ترکت حروفیات ادیب کمال الدین بصمه المعنی بواسطه الإیماءات الناطقه والصامته بنفس الوقت.

    کلیدواژگان: السیمیائیه، جوزیف کورتیس، الخطاب الشعری، اللفظ والمعنی، ادیب کمال الدین، دیوان حرف من ماء «قصیده حب طویله»
  • طیبه سیفی*، مهیا گرشاسبی صفحات 105-127

    تعد الاستعاره المفهومیه اداه رئیسه للتعبیر عن المفاهیم الانتزاعیه کما تبرز مرکزیه مهمه فی آلیات الکلام المتدواله فی حیاتنا الیومیه بوعی او بغیر وعی؛ حیث تحتوی علی مجموعه منوعه من معطیات الصوره التی تکون نتیجه قدره الادراک من خلال التجسید و تصویر المفاهیم المجرده الانتزاعیه وتمکن الانسان من فهم حقلا اعتمدا علی حقل آخر. ویزخر القرآن الکریم باستعارات مفهومیه جمیله تاتی لغرض اساسی یکمن فی تفهیمنا شیئا لا نعرفه ویجب تخییله فی حدود ما عندنا من الطاقه الذهنیه. فهذا ما یجعل الاستعارات القرآنیه متجدده رغم توقف الوحی. یهدف هذا المقال إلی دراسه الاستعاره المفهومیه بانواعها الثلاثه الاتجاهیه والانطولوجیه والبنیویه فی سوره الانسان للقرآن الکریم معتمدا علی المنهج الوصفی- التحلیلی لنکشف جمالیات هذه السوره من جهه و نفتح آفاق جدیده امام المتلقی و القاریء لفهم القرآن الکریم و إدراکه إدراکا تاما من جهه اخری. تدل نتائج البحث علی ان مفهوم الحیاه تصور فی بنیه السفر والزمن تجلی فی هیکل المکان کما ان المعرفه اصبحت مجالا للرویه البصریه فی الاستعاره البنیویه. وفی الاستعاره الانطولوجیه اخذت کیانات غیر بشریه بما فیها یوم القیامه والزمن سمات انسانیه وکذلک تصورت للذات الإلهیه وجها علی سبیل الإستعاره واصبح مفهوم الرحمه الانتزاعیه ظرفا یملک حجما محددا وإضافه إلی هذا ظهر مفهوم اللامبالاه فی اتجاه وراء، والمکانه السامیه والفخر فی اتجاه فوق، والاهمیه القصوی فی اتجاه مرکز والانقیاد والتسخیر باستخدام اتجاه تحت.

    کلیدواژگان: الاستعاره المفهومیه، القرآن الکریم، سوره الانسان، الاستعاره الاتجاهیه، الاستعاره الانطولوجیه، الاستعاره البنیویه
  • مینا غانمی اصل عربی*، رسول بلاوی، محمدجواد پورعابد، ناصر زارع، علی خضری صفحات 129-154

    إن النص الدیداسکالی عنصر من عناصر البنیه المسرحیه. إنه یشیر إلی ملاحظات المولف التی تحتوی علی إرشادات تنضوی تحت عنوان النص الفرعی الذی یاتی فی المرتبه الثانیه بعد النص الاساسی من حیث الاهمیه. إن هذا المفهوم من المفاهیم السائده فی الساحه المسرحیه وله وظائف عدیده تتماشی مع الاحداث المسرحیه وتکون بمنزله الخریطه التی تساعد الممثل فی تادیه الادوار وتوضح العناوین، والشخصیات، والحرکات، والنبرات، إلی جانب العلاقه الزمکانیه تحت عنوان وظائف النص الدیداسکالی. لقد استفاد الشاعر العمانی سیف الرحبی من هذه الوظائف ومتع نصوصه الشعریه بقابلیه دراستها من منظار مسرحی. تروم هذه الدراسه، وفقا للمنهج الوصفی - التحلیلی، إلی الإشاده بشاعریه الرحبی الممیزه وتفرد اسلوبه بواسطه التطلع إلی نتاجاته الشعریه، بالإضافه إلی استدراک الغایه الحقیقیه من توظیف الشاعر للإرشادات المسرحیه فی مجال الشعر، وقد اهتمت دراستنا هذه باستخراج اهم الإرشادات التوظیفیه الداخلیه والخارجیه والکشف عن المنظور الشعری الذی استخدم مثل هذه الآلیه فیه. تبعا لذلک، فقد اعتنی البحث بخمس وظائف، من ابرز الوظائف التی تلعب دورا مهما فی تکوین بنیه النص الدیداسکالی هی الوظیفه الاسمیه، والنغمیه، والمحلیه، والزمنیه والسینوغرافیه، فکانت حصیله دراستنا تشیر إلی ان اهتمام الشاعر بملامح الفن المسرحی، ینطلق من وجهه نظره تجاه البحث عن الکیفیه التعبیریه التی تسمح له التفصیل فی سرد الاحداث، بحیث لا یومن بالشعر البحت ویعتقد وجود تقنیات وإمکانیات تقتحم الشعر وتتمازج معه. تطغی اللغه السردیه علی هیکل نصوص الرحبی الشعریه، إذ یسرد مشاهداته الیومیه، ویعبر عن اغترابه ویعارض التضاد الطبقی عبر توظیف الإرشادات المسرحیه بهدف کسر المالوف والابتعاد عن النمطیه

    کلیدواژگان: الشعر العمانی المعاصر، الفن المسرحی، الإرشادات المسرحیه، وظائف الدیداسکالیا، سیف الرحبی
  • الهه مختاری*، فاطمه پرچگانی صفحات 155-180

    ما هی الروایه إلا نفحه من الشعور الإنسانی الرهیف، ولمعه من البیان الروحی المشرق، سنتلاقی عندها الاذواق السلیمه وتتعارف علیها المشاعر الکریمه. من ابرز مظاهر تطور الکتابه الإبداعیه فی العصر الحاضر هو تنوع اسالیب الکتابه الروائیه، وتداخلها والانواع الفنیه المختلفه والفنون البصریه. إن تجربه تحویل نص الفن الروائی إلی الفن المرئی ای السینما، من التجارب الرائده فیما یتعلق بالعلاقه الثنائیه بین الادب والفن، حیث اقدم بعض السینمائیین إلی اقتباس روایات ذات قیمه عالیه فی کتابه السیناریوهات، واستخدام البنیه الروائیه فی الافلام؛ الامر الذی یزید من جمالیه السینما من جهه، ومن تقدیم الروایه إلی المتلقی المشاهد للفنون البصریه. وتحقیق هذه التجربه الفنیه لا یتاتی إلا وفق مقتضیات فنیه، وهو ما یعتبر عملا إبداعیا رفیعا. فی هذا البحث تناولنا روایه بدایه ونهایه ل‍نجیب محفوظ وکیفیه تحویلها إلی فیلم سینمائی بالعنوان نفسه، للمخرج صلاح ابوسیف من خلال النظره المقارنه إلیهما. الروایه التی تتناول احداث متسارعه ومسایره للحیاه الاجتماعیه فی حقبه من تاریخ مصر. کما اننا تطرقنا إلی آلیات تحویل الروایه إلی فیلم، من خلال المنهج الوصفی التحلیلی. وقد اظهرت النتائج ان الروایه درامیه بامتیاز، إذ استند نجیب محفوظ بالتقنیات البصریه فی سردها، وإن تحویلها إلی الفیلم، تم وفق آلیات معینه من الحذف والإضافه والاختزال، وغیرها، وقصد المخرج إلباس الفیلم لباس تسلسل الاحداث، مع بعض التغییرات فی تمثیل الاحداث خاصه فی الفصول الاولی لاسباب درامیه بصریه، والاحتفاظ بالتوازی بین الروایه والفیلم فی بعض المشاهد

    کلیدواژگان: بدایه ونهایه، الروایه، الفیلم، آلیات، نجیب محفوظ
|
  • Fateme Araji * Pages 1-26

    The colonial powers defined, defined, and narrated the nature of the colonial countries, that is, “the other,” according to their cognitive system and in service of their colonial goals. The novel "Shouq Al-Darwish" narrates how the colonizer rose to be the final giver of meanings, purposes, and legitimacy, and this resulted in falsifying the historical path of the indigenous groups. The novel was full of religious symbols that fit the historical background of the events, a struggle between the Islamic Mahdist trend and the Orthodox Christian trend in Sudan. In this research, we aim, with a descriptive-analytical approach, to identify how the novel provides an insightful reading of part of the history of the Mahdist Revolution, through which the balance of central hegemony is tipped in favor of reality, in light of the colonial attempts that rendered the indigenous peoples inert and referred to only as categories that must be erased. Its cultures. The conditions of the colonial countries were represented in vague, primitive images, separating them from their culture and making them imagine that breaking with it would lead them to modernity. This novel describes how the East lived under the preoccupation of anxiety, fragility, and confusion regarding its authorities, as it had no choice but to follow the Western other, especially in the main character, “Bakhit Mendil,” as he found himself in specific frameworks that did not allow him global integration and did not allow him to develop his own identity. Among the mechanisms that the novel came up with to present this image is to represent the religious-historical interrelationship from an important angle. This is because history is described as a final, fixed substance that cannot be touched upon. However, the novel, as a text based on imagination, made history the subject of questioning and cast a shadow of doubt on the history that The "Mahdist Revolution" was described as a bloody and subversive movement

    Keywords: Identity, Difference, Post-Colonialism, Cultural Hegemony, Shawq Al-Darwish’S Novel
  • Ali Afzali *, Mohammadmahdi Karimi Pages 27-52

    The main purpose of satire is to show problems and strive to correct them. The writer’s intention is not only to make others laugh, but behind this laughter lies deep thinking, contemplation, and screaming that awakens a person from heedlessness. Jalal Amer was one of the satirical writers who lived during the era of Hosni Mubarak in Egypt and wrote satirical works to express some issues using satire. Amer has been called the prince of satirists in Egypt, which shows his skill in writing satire and his great influence on the audience. By descriptive-analytical approach, this research deals with the book The Palace of Speech by Jalal Amer and aims to clarify the techniques used by this satirical writer to show the hidden corners of the Egyptian government and society and what people suffer from. The writer employed many methods, such as satire, surprise, sarcastic definition, simile, analogy, looking from an unusual point of view, and contrast, and he implicitly clarified his purpose to the reader. Among the contents that Amer addressed in his prose, we can point out his criticism of some issues, such as the rulers and officials not giving up power, denouncing the National and Brotherhood parties, the showy and fraudulent elections, the issue of inheritance, false achievements, mocking the candidates, and the three authorities’ lack of interest in their duties, as these matters are considered a reflection of the Egyptian reality, the life of this people, and the problems that people faced in that period

    Keywords: Satire, Satire Techniques, Satire Themes, Jalal Amer, Ghosr-Ol-Kalam
  • Mahmoodreza Tavakoli Mohamadi *, Mohammadrazi Jaduu Aljahishi Pages 53-79

    Cognitive metaphor is considered one of the modern topics in linguistics, and its theorists, George Lakoff and Mark Johnson, took it from its linguistic framework to the conceptual cognitive field, so that it is considered present in aspects of “mental thinking” in all areas of ordinary life. Lakoff and Johnson believe that metaphor is not for decoration or embellishment Or a linguistic phenomenon related to the language of poetry, but rather an intellectual phenomenon that is related to our conceptual system, inherent in the ordinary life that we live, because we hardly realize it most of the time, and that an important part of our emotions, behavior, and experiences is metaphorical in nature. One of the most important buildings of this theory is the concept of “conceptual schemes,” which is a mental phenomenon that enables many intellectual experiences and basic concepts to be understood, such as trust in God, feelings of sin, shame, submission, and reassurance, and then tangible experiences through metaphor. The Sahifa al-Sajjadiyah played an important role in employing metaphor, due to its openness to an infinite process, which produces a diverse interpretive chain. Hence, the interpretation of the metaphor varies according to the cognitive contents from which the reader starts, so supplications play a central role through latent interaction. The article was subjected to some reading. Conceptual diagrams of ontological metaphors and their analysis in Sahifa al-Sajjadiyya in light of Lakoff and Johnson’s theory to clarify the implicit and aesthetic connotations, which explain to the recipient how he obtains religious experiences, relying this on the descriptive analytical approach, from which it is deduced that the Qur’anic concepts in the culture of imams are metaphorical, and material experiences are like containment. Balance and others constitute the core of the concepts adopted by the Imam, revealing the extent to which his moral philosophy is embodied. This is because transferring abstractions from the realm of non-existence to the realm of existence and being is easier to understand, and closer to realization, as it gives society an awareness of what Imam Al-Sajadi is heading in doctrine and culture, in addition to Expanding understanding

    Keywords: George Lakoff, Mark Johnson, Ontological Metaphors, Conceptual Schemes, Imam Zayn Al-Abidin, Sahifa Al-Sajjadiya
  • Shahla Heidari, Parviz Ahmadzadeh Houch *, Ali Sayadani, Hamid Valizadeh Pages 81-103

    The symmetry of pronunciation and meaning is one of the techniques that the Paris school of semiotics addressed, and by Joseph Curtis, a French theorist, in the aspects of illustrating the hidden and inner parts of speech and poetry texts, which make words the way to reach meaning.  Therefore, among the reasons for choosing Diwan's «Harf Men Ma'a, Qhessatah Hobben Tawila» by Adeeb Kamal Ad_Deen, an Iraqi letter poet, for Curtis's pronunciation theory, in this research, is the depth of meaning hidden behind his words, which is the texture of his tone. The application of the semiotics of this divan was done by using descriptive analytical approach. which were considered the three divisions presented by Curtis «time, place, and characters», to the topics of poetic discourse and divisions. Pronunciation and pronunciation, and its superficial and deep level should be determined. The results indicated that most of the poems of Adib Kamal Ad_Deen have the combined power of discourse, which can have that deep level of meaning even with the presence of one letter and one or two lines in each part of the poem. Despite the brevity and brevity of the words, full of tenderness and simplicity, in order to reach those depths of meaning and strong meaning, but are full of beautiful interpretations. Also, this research found that the selected verses, as analytical examples, have those advanced attributes that Curtis considered in the vocabulary section, these semantic necessities were revealed during the intersection of the verses

    Keywords: School Of Semiotics, Joseph Curtis, Poetic Discourse, Word, Meaning, Adeeb Kamal Ad, Deen, Diwan's «Harf Men Ma'a, Qhessatah Hobben Tawila»
  • Tayyebeh Seyfi *, Mahya Garshasbi Pages 105-127

    Conceptual metaphor is a fundamental factor for expressing abstract concepts, as it consciously or unconsciously reveals its place in the common language mechanism of our daily lives. Since it includes various types of image data resulting from the power of recognition through objectification and provides an understanding of one field based on another for humans. The Holy Qur'an is full of beautiful conceptual metaphors, the main purpose of which is to explain something unknown and imagine something beyond the power of our minds, and this is the reason for the innovation of Quranic metaphors despite the cessation of revelation. This article, using the descriptive-analytical method, aims to investigate the three types of conceptual metaphors in Surah Insan from the Holy Quran: directional, ontological, and structural. The research results indicate that the concept of life is shown in the structure of travel and the concept of time is shown in the form of place, but knowledge is the basis for a visual approach in structural metaphor. In the ontological metaphor, non-human structures such as the Day of Resurrection and time acquire human characteristics. As for metaphor, a visual attribute is considered the divine essence, and the abstract concept of mercy is a vessel containing a specific volume. In addition, the concept of indifference is expressed by the spatial direction behind; the upper direction expresses high status and honor; maximum importance is expressed by the central direction; and obedience and subduing are expressed by the lower spatial direction

    Keywords: Conceptual Metaphor, The Holy Quran, Surah Insan Directional Metaphor, Ontological Metaphor, Structural Metaphor
  • Mina Ghanemi Asl Arabi *, Rasool Ballwy, Mohammadjavad Pourabed, Naser Zare, Ali Khezri Pages 129-154

    Didascalia is an element of the drama structure that includes the author's instructions in the form of a scene description and is second in importance after the main text as a secondary text. This concept is one of the common concepts in the field of theater, and its many functions have made it compatible with theatrical events. These functions help the actor in playing the roles by being able to plan and clarify the titles, characters, behavioral and verbal actions as well as time and place. By focusing on these functions, the Omani poet Saif al-Rahbi has given his poems the ability to examine them with a dramatic view. This research, with a descriptive-analytical approach, while admiring Al-Rahbi's poetry and the uniqueness of his style in his compositions, aims to reveal the main purpose of the poet in using scene descriptions. In this regard, this research has paid attention to five of the most prominent functions that play an important role in the formation of didascalia structure, that is, nominal, melodic, spatial, temporal, and scenography functions. However the result of the research indicates that the poet's attention to the characteristics of performing arts is derived from his attitude towards how to express and search for a broad vision that covers all scenes, for him, poetry is a mixture of different arts. Narrative language dominates Al-Rahbi's poetic structure, therefore, he portrays his daily observations, exile, and criticism of class conflict through didascalia to renew and avoid stereotyped methods

    Keywords: Contemporary Poetry Of Oman, Theatrical Art, Stage Directions, Functions Of Didascalia, Saif Al-Rahbi
  • Elahe Mokhtari *, Fateme Parchegani Pages 155-180

    This beautiful magical world; Its language, its personalities, its crises, its context, its events, and the fertile imagination and amazing beauty of its affairs and techniques. One of the most prominent manifestations of the development of creative writing in the present era is the diversity of novel writing styles and their intersection with different artistic genres and visual arts. The experience of transforming the text of fictional art into visual art, i.e. cinema, is one of the pioneering experiences regarding the bilateral relationship between literature and art, as some filmmakers quoted novels of high value in writing screenplays, and used the narrative structure in films. This increases the aesthetics of cinema on the one hand, and also presents the novel to the viewer, the visual arts. Achieving this artistic experience can only be achieved according to artistic requirements, which is considered a highly creative work. In this research, we discussed the novel “The Beginning and the End” by Naguib Mahfouz and how to turn it into a movie with the same title, by director Salah Abu Seif, through a comparative view of them. The novel deals with accelerating events that keep pace with social life in an era in Egyptian history. We also discussed the mechanisms of transforming a novel into a film, through the descriptive and analytical approach. The results showed that the novel is dramatic par excellence, as Naguib Mahfouz relied on visual techniques in his novel, and that its conversion into the film was done according to specific mechanisms of deletion, addition, reduction, etc. The director intended to dress the film as a sequence of events, with some changes in the representation of events, especially in the first chapters, for visual dramatic reasons, and to maintain the parallel between the novel and the film in some scenes

    Keywords: Beginning, End, Novel, Film, Mechanisms, Naguib Mahfouz