Iranian Journal Of Dermatology
Volume:4 Issue: 3, 2001

دیسکوئیدلوپوس اریتماتوزوس یک بیماری مزمن، عود کننده و نسبتا خوش خیم پوستی است.
هدف از این مطالعه بررسی تغییرات VDRL, RF, CRP, ESR, LE-cell, ANA، گلبولهای سفید و پلاکت خون در بیماران دیسکوئیدلوپوس اریتمازوس بوده است.
روش اجرا: در این مطالعه آزمایشات پاراکلینیکی 51 بیمار دیسکوئیدلوپوس اریتماتوزوس مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان شهید فقیهی شیراز از مهر 1377 تا شهریور 1379 بررسی شد.
20% بیماران (9 بیمار از 46 بیمار) ANA مثبت و 33% بیماران ESR بالاتر از 20 میلی متر/ ساعت داشتند. لوکوپنی، لوکوسیتوزیس و ترومبوسیتوزیس به ترتیب در 8% (4.51 بیمار)، 2% (1.51 بیمار) و 5/2 % (1.40 بیمار) بیماران دیده شد و هیچکدام از بیماران از (45 بیمار) ترومبوسیتوپنی نداشتند. 2.5% بیماران RF مثبت داشتند. آزمایشهای CRP, LE-Cell و VDRL بترتیب در 40، 41، 42 بیمار انجام شد که در تمام بیماران منفی بود.
در تعدادی از بیماران دیسکوئیدلوپوس اریتمازوس آزمایشات پاراکلینیکی غیرطبیعی می شود که مثبت شدن ANA و افزایش ESR شایعتر از بقیه تغییرات پاراکلینیکی می باشد.

آلوپسی آرئاتا بیماری نسبتا شایعی است که به علت عدم شناسایی عامل بیماری، مزمن بودن و تغییر ظاهر بیمار می تواند تاثیرات فراوانی در کیفیت زندگی بیمار Quality of life بگذارد.
این مطالعه به منظور بررسی نگرش بیماران و میزان تاثیر بیماری در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آلوپسی آرئاتا انجام شد.
روش اجرا: پرسشنامه ای مشتمل بر 28 سوال در مورد میزان آگاهی بیماران متبلا به آلوپسی آرئاتا از علل بیماری، نگرش آنها در مورد سیر بیماری و میزان تاثیر بیماری بر کیفیت زندگی آنها در اختیار بیماران مبتلا به آلوپسی آرئاتا با سن بالاتر از 12 سال مراجعه کننده به یک مطب خصوصی پوست در سال 1378 قرار گرفت. سوالات بصورت بسته مطرح و از بیماران خواسته شده بود که یکی از گزینه های موافقم، نظری ندارم یا مخالفم را بدون نوشتن نام خود علامت بزنند. پرسشنامه هایی که بیشتر از 80 درصد سوالات پاسخ داده شده بوده مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین نقش عوامل سن، جنس، مدت ابتلا به بیماری، میزان مراجعه قبلی جهت درمان، میزان تحصیلات، شدت بیماری، سابقه فامیلی آلوپسی آرئاتا در پاسخ های بیماران بررسی گردید.
80 بیمار (42 نفر مرد و 38 نفر زن) با متوسط سن 9.3- 27.5 سال دراین مطالعه شرکت کردند. 60 نفر از بیمارن آلوپسی آرئاتا و 20نفر به آلوپس توتالیس/ یونیورسالیس مبتلا بودند. 77 درصد بیماران به نقض استرس در ابتلا به بیماری اعتقاد داشتند که این اعتقاد در بیماران مسن تر و بیماران با دوره کوتاهتر بیماری بیشتر بود. 17 درصد به ژنتیک بودن بیماری اعتقاد داشتند که این اعتقاد در بیماران با سابقه فامیلی مثبت و با دوره طولانی تر بیماری بیشتر بود. در 58 درصد بیماران، این بیماری تاثیر مهمی بر زندگی آنها گذاشته بود که این تاثیر در بیماران جوان تر بیشتر بود. 51 درصد بیماران بیماری خود را وخیم قلمداد کردند که این اعتقاد در بیماران جوان تر و با بیماری شدیدتر بیشتر بود. تنها 58 درصد بیماران درمان های صورت گرفته را موثر می دانستند و 49 درصد بیماران معتقد بودند این بیماری با دعا و نذر کردن بهبود خواهد یافت.
آلوپسی آرئاتا می تواند تاثیرات جدی در جنبه های مختلف زندگی بیماران بگذارد. میزان آگاهی بیماران در مورد علل و سیر این بیماری بسیار محدود و ناقص می باشد و صرف وقت بیشتر جهت توجیه و آموزش بیماران لازم به نظر می رسد.

آگاهی کافی از مشخصات بیماران متبلا به اسکلرودرمی لوکانیزه در ایران وجود ندارد.
به منظور تعیین سن، جنس و اشکال اسکلرودرمی لوکانیزه، این تحقیق بر روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان بوعلی تهران طی سالهای 1378- 1374 انجام گرفت.
روش اجرا: پژوهش حاضر به روش بررسی داده های موجود (existing data study) بر روی 39 بیمار مبتلا به اسکلرودرمی لوکانیزه که طی سالهای 1378- 1374 به بیمارستان بوعلی تهران مراجعه داشته اند، صورت پذیرفت.
سن، جنس، محل درگیری و اشکال مختلف بیماری و توزیع سنی هر کدام از این اشکال بررسی و ثبت شد.
تعداد بیماران 39 نفر شامل 9 مرد و 30 زن بود یعنی نسبت تعداد زنان به مردان حدود 3.3 برابر بود.
بالاترین شیوع سنی در حدود سنین 40-20 سال (حدود 48% بیماران) بود. 77.9 % کل موارد بیماری در خانمها در سنین 40-10 سالگی و در آقایان 43.4 درصد موارد بیماری در دهه اول تا چهارم قرار داشت. 2.56% از کل موارد بیماری در اطفال زیر 10 سال بود که شیوع در پسرها بیش از دخترها بود. شایعترین محل درگیری در اسکلرودرمی لوکانیزه به ترتیب اندام ها، تنه و صورت و گردن بود. فرم پلاک بیش از فرم خطی دیده شد ولی در درگیری پرینه فرم خطی بیش از فرم پلاک بود. در بچه ها فرم پلاک از همه شایعتر بود.
سن بروز، جنس و محل درگیری در بیماران مبتلا به اسکلرودرمی لوکانیزه مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی تهران منطبق با مطالعات قبلی بود.

استفاده از مینوکسیدیل یک روش درمانی شناخته شده در درمان آلوپسی آندروژنتیک مردان می باشد. مصرف توام مینوکسیدیل و تره تینوئین باعث افزایش جذب مینوکسیدیل ازپوست می گردد.
هدف از انجام این مطالعه مقایسه میزان تاثیر و عوارض جانبی محلول حاوی مینوکسیدیل 5/0% و تره تینوئین 05/0% با محلول حاوی مینوکسیدیل 2% در درمان آلوپسی آندروژنتیک مردان بود.
روش اجرا: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی اتفاقی دوسویه کور انجام شد. 17 بیمار مرد 18 تا 40 ساله مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک با سابقه ریزش موی کمتر از 10 سال و شدت 2 تا 5 بر اساس معیار هامیلتون مورد مطالعه قرار گرفتند. این بیماران بطور اتفاقی به دو گروه تقسیم شده و یک گروه تحت درمان با مینوکسیدیل 2% و گره دیگر تحت درمان با مینوکسیدیل 5/0% و تره تینوئین 05/0% حداقل به مدت چهار ماه قرار گرفتند. بیماران هر 12 ساعت یک میلی لیتر ازدارو را در نقاط مختلف سر می چکانند. 2 و 4 ماه پس از شروع درمان، بیماران از نظر تاثیر دارو (نظر بیمار درباره بهبودی ریزش مو، رویش موی جدید و انجام wash test) و عوارض جانبی (خارش، اریتم، پوسته ریزی) بررسی شدند. یافته های کمی به روش ANOVA ویافته های کیفی به روش chi- squared مورد ارزیابی قرار گرفتند.
بیماران دو گروه از نظر میانگین سن، شدت ریزش مو و مدت زمان ریزش مو اختلاف قابل ملاحظه ای نداشتند. پس از 4 ماه درمان میزان احساس بهبودی در ریزش مو، رویش مجدد مو و تعداد موهای ریخته شده به ترتیب در گروه تحت درمان با مینوکسیدیل 2% برابر با 81.6%، 56% و 156 عدد و در گروه تحت درمان با مینوکسیدیل 5/0% و تره تینوئین 05/0% برابر با 65.4%، 59.6% و 149 عدد بود.
محلول مینوکسیدیل 5/0 درصد و تره تینوئین 5/0 درصد به مدت 4 ماه از نظر میزان تاثیر و عوارض جانبی تفاوت قابل ملاحظه ای با مینوکسیدیل 2% دردرمان آلوپسی آندروژنتیک مردان ندارد.

نتایج حاصل از مطالعاتی که به بررسی نقش عوامل شخصیتی و عاطفی در بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس پرداخته اند متفاوت و گاه متناقض بوده است.
هدف از این مطالعه بررسی ویژگی های شخصیتی بیماران مونث مبتلا به آکنه ولگاریس و مقایسه آن با زنان عادی جامعه بود.
روش اجرا: چهل وهفت بیمار مونث 15 تا 30 ساله که به طور متوالی جهت درمان آکنه ولگاریس طی ماه های دی و بهمن 1378 به یک درمانگاه در غرب تهران مراجعه کرده بودند مورد آزمون مینی- مالت، شکل کوتاه شده آزمون شخصیتی چند وجهی مینه سوتا قرار گرفتند. نتایج حاصله توسط آزمون Student t مورد ارزیابی قرار گرفت.
میانگین عملکرد در رابطه با شاخص هیپوکندریازیس در گروه مورد مطالعه از جامعه زنان عادی بزرگتر بود (p<0.02). میانگین عملکرد بیماران کوچکتر از 22 سال در شاخصهای افسردگی و پسیکاستنی (psychoasthenia) بیشتر از عملکرد بیماران 22 سال و بالاتر بود (به ترتیب 0.05 p< و p<0.005). میانگین عملکرد در رابطه با شاخص پارانویبا در بیمارانی که در گذشته 3 نوبت یا بیشتر درمان شده بودند از آنهایی که کمتر از 3 نوبت درمان شده بودند کوچکتر بود (P<0.05).
زنان 15 تا 30 ساله مبتلا به آکنه ولگاریس از این بیماری به عنوان ابزاری برای جلب توجه دیگران سود می جویند. علایم اضطراب و افسردگی در بیماران مونثی که کمتر از 22 سال سن دارند بیشتر دیده می شود و آنهایی که در گذشته 3 نوبت یا بیشتر جهت درمان آکنه به پزشک مراجعه کرده بودند افرادی هستند لجباز که از قبول پیشنهادات اصلاحی دیگران سرباز می زنند.

سندرم بلوم، یک بیماری نادر ارثی است که به صورت اتوزومال مغلوب به ارث می رسد. تظاهرات بالینی اصلی آن عبارتند از: کوتاهی قد، ضایعات پوستی اریتماتو بر روی صورت که با نور خورشید تشدید می یابند، ضایعات پوستی هیپریاهیپوپیگمانته بر روی بدن و نیز افزایش میزان عفونت های باکتریال به علت نقص ایمنی.
در این گزارش دختری 13 ساله معرفی می شود که با ضایعات اریتماتو بر روی صورت با منظره بال پروانه ای، حساسیت به نور آفتاب، و لکه های شیر قهوه ای بر روی تنه و اندام ها مراجعه نموده است. در معاینه فیزیکی کوتاهی قد، چانه باریک و بینی منقاری مشاهده شد. بیمار شرح حال عفونت های مکرر گوش میانی را نیز ذکر می نمود. بر اساس یافته های فوق، تشخیص سندرم بلوم برای وی مطرح شد.

آکنه آگمیناتا بیماری نادری است که به صورت ضایعات پاپولر قهوه ای یا قرمز بر روی قسمت مرکزی صورت تظاهر می کند. این بیماری مزمن است و ایجاد اسکارمی کند اما خود به خود در عرض چند سال بهبود خواهد یافت.
در این مقاله یک مورد مبتلا به آکنه آگمیناتا معرفی می شود که قبلا با تشخیص های Acne vulgaris و Lupus vulgaris تحت درمان بوده اما به علت عدم پاسخ به درمان به ما ارجاع شد. پس از انجام بیوپسی و تطابق آن با علائم بالینی برای وی تشخیص Acne agminata مطرح شد و به طور موفقیت آمیز با پردنیزولون خوراکی 30 میلی گرم روزانه با قطع تدریجی در عرض 3 ماه درمان و در پیگیری بیمار نیز عود ضایعات مشاهده نگردید.

بیماری پمفیگوس در کودکان نادر است و در بررسی مقالات تاکنون فقط 71 مورد گزارش شده است. اما دو مورد پمفیگوس ولگاریس (سنین 15 و 13 سالگی) را از خوزستان و از بین 147 بیمار مبتلا به پمفیگوس که در یک فاصله زمانی 1368 تا 1379 به مرکز پوست دانشگاه علوم پزشکی اهواز مراجعه کردند، گزارش می کنیم. مبنای تشخیص هر یک از دو بیمار، یافته های بالینی و هیستوپاتولوژی بوده است. یک بیمار را فقط با کورتیکواستروئید خوراکی و دیگری را علاوه بر استروئید سیستمیک با داپسون، جهت کاستن عارضه استروئید، درمان نمودیم. پیگیری طولانی مدت بیماران جهت شناخت شعله ور شدن ناگهانی بیماری و عوارض داروهای ایمینوساپرسیو ضروری است.