دکتر علی شریعتی انسان ها را به چهار دسته تقسیم کرده است: 1- آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم نیستند؛ عمده آدمها، حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل فهم می شوند. بنابراین اینها تنها هویت جسمی دارند. 2- آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هم نیستند؛ مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویتشان را به ازای چیزی فانی واگذاشته اند. بی شخصیتانند و بی اعتبار. هرگز به چشم نمیآیند. مرده و زنده شان یکی است. 3- آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم هستند؛ آدم های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می گذارند. کسانی که هماره به خاطر ما می مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم. 4- آنانی که وقتی هستند نیستند وقتی که نیستند هستند؛ شگفت انگیز ترین آدم ها. در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوهند که ما نمی توانیم حضورشان را دریابیم. اما وقتی که از پیش ما میروند نرم نرم، آهسته آهسته درک می کنیم، باز می شناسیم، می فهمیم که آنان چه بودند. چه می گفتند و چه می خواستند. ما همیشه عاشق این آدم ها هستیم و هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می گیریم قفل بر زبانمان می زنند. اختیار از ما سلب می شود. سکوت می کنیم و غرقه در حضور آنان مست می شویم و درست در زمانی که می روند یادمان می آید که چه حرف ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد اینها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد. راستی شما از کدام دسته اید؟