در شماره پیش، گفتم که من در شهر لس آنجلس آمریکا، به زندان افتادم. در آنجا و در سلول تنگی که مرا در خود فشرده بود، اگرچه با من هیچ امکانی نبود، قرآنی اما بود. و من، تصمیم گرفتم با اعتنا به یافته های هنری خویش، به قرآن بنگرم. در آن روزهای پر از هول و هراس، داشتن کاغذ و قلم برای من و دیگرانی چون من، ممنوع بود. من اما قلمی از یک مامور ربوده بودم. و به بهانه ای، هر روز، سه برگ دستمال کاغذی از نگهبانان آن سوی سلول خویش می گرفتم. این سه برگ را که از هم وا می گشودم، به شش برگ نازک تر دست می یافتم. شش صفحه برای نوشتن هر روزه. پس مرا بهانه ای برای ننوشتن نبود. در آن سلول تنهایی – که من از آن به «کلبه