وقتی وارد گالری «دی» شدم سالن را پرجنب و جوش دیدم. تعدادی زن و مرد با میانگین سنی 60 سال که یا روی صندلی نشسته بودند یا با بازدیدکنندگان در مقابل تابلوهای نقاشی با مجسمه های سفالی و غیرسفالی در حال گفت وگو بودند. فضایی که تا به حال تجربه نکرده بودم. نقاشی هایی با تکنیک های مختلف، خام دستانه اما صمیمی، ساده، شفاف و هنرمندان پا به سن گذاشته ای که شور و اشتیاقی خاص و دیدنی به بازدیدکنندگان نگاه می کردند، بهتر بگویم به چشمان مخاطبان می نگریستند. چشمان و چهره مخاطبانی که به آثار آنان می نگریستند. در گالری دی همه چیز به نگاه تبدیل شده بود و هیچ خبری از جریان اسنوبیسم و نوکیسه گی، فخرفروشی و خودپسندی