«دغدغه من این است که چرا آدم ها فراموش کرده اند عاشق شوند؛ فراموش کرده اند لیلازده شوند و این فراموشی بیماری بزرگ قرن ماست. ما فراموش کرده ایم دلواپس پنجره باشیم، دلواپس کوچه باشیم، دلواپس لیلاباشیم...»

به نظر شما نویسنده سطرهای بالابیشتر به یک شاعر و نویسنده با روحیه ای حساس شباهت دارد یا مثلایک مدیر ارشد رسانه ای که دانش آموخته مقطع دکترای جامعه شناسی سیاسی است؟! علی طلوعی را اهل قلم با کتاب «چرا اسم تو لیلانیست» می شناسند؛ شاعر و نویسنده ای خلاق و خوش ذوق که البته در سال های اخیر در حوزه پژوهش به فعالیت های خود ادامه داده است و این روزها هم مسوولیت مدیریت شبکه های جهانی «جام جم» را بر عهده دارد.

از علی طلوعی بتازگی کتابی با عنوان «سواد رسانه ای» منتشر شده است؛ کتابی که عنوان فرعی «درآمدی بر شیوه یادگیری و سنجش» را هم روی جلدش می توان خواند.

نکته ای که در نخستین تورق صفحه های کتاب، مورد توجه هر خواننده ای قرار می گیرد تقدیم نامه کتاب است که به نوعی شاید بی ارتباط با پارادوکس ابتدایی این یادداشت هم نباشد؛ یعنی تلفیقی از آن حس و حال شاعرانه و عارفانه در کنار آن روحیه و نظم پژوهشگری: «تقدیم به زلالی آموزگاران شهیدم: خداداد طلوعی و سیدمرتضی آوینی؛ اولی برای مشق الفبای زندگی و دومی برای مشق الفبای رسانه»! علی طلوعی در همین تقدیم نامه نشان می دهد که همچنان آن روحیه شاعرانه اش را دارد و البته صفحات بعدی کتاب هم جلوه ای دیگر از یک پژوهشگر رسانه ای را به ما نشان می دهد؛ وقتی او در فصل های متوالی به چارچوب مفهومی، تاریخچه، اصول و رویکردهای نظری و شیوه آموزش و سنجش سواد رسانه ای می پردازد. این کتاب اگرچه برای من شیرینی و حلاوت «چرا اسم تو لیلانیست» را ندارد، اما قطعا در حوزه تخصصی علم رسانه و بخصوص بومی سازی علوم رسانه ای در روزگار جنگ نرم می تواند کتابی ارزشمند و قابل اعتنا باشد.