این روزها چاله چوله های وسط خیابان ها و بزرگراه ها، بجزء جدایی ناپذیر آنها تبدیل شده و اگر در بزرگراهی آن هم در خط سرعت برای دیدن ناگهانی چاله یا آسفالت چندتکه ای، یک دفعه پا را روی پدال ترمز نگذارید، جای تعجب است. گاهی هم هفته ها و ماه ها از عمر یک چاله در خیابانی پرتردد می گذرد و آن قدر لاستیک خودروها داخل آن می رود و درمی آید که چاله خود به خود صاف می شود، بدون آن که شهرداری منطقه اقدامی بکند.

گذشته از چاله هایی که اتومبیل ها به آن خوگرفته اند، این روزها پیاده روها هم با وجودی که طرح بهسازی و نوسازی به خود دیده اند، مملو از چاله و موزاییک های لغزنده ای است که سرعت عابران را کم و زیاد می کند. اگر هم باران ببارد که به مین هایی شبیه می شود که با هر قدم، آب های گل آلود مهمان پاچه های شلوار می شود.

نمونه اش در کلانشهری مثل تهران که پیاده روهای آن رنگ و روی بهسازی دیده اند و هرازچندگاهی مبلغ میلیونی صرف تعویض کاشی های آن می شود، کم نیست. از ولیعصر و تجریش گرفته تا نارمک و گیشا یا میرداماد.

البته بنا بر اعتراف بسیاری از شهروندان خیابان های تهران، امسال شهرداری مناطق با تزیین بهاری خیابان ها، استقبال پرباری از بهار داشت، اما نمی توان به این بهانه از سایر طرح های بهسازی، زیباسازی، نوسازی و... که شهرداری های مناطق به آن مباهات یا آن را فراموش می کنند، چشم پوشی کرد.

از سوی دیگر، بهسازی پیاده روها از جمله پروژه های عمرانی است که هیچ وقت به طور شفاف هزینه های آن اعلام نمی شود و اگر از اعتباراتی سخن به میان آمده، در حد کلیات بوده است. مثلااختصاص 20 میلیارد ریال برای بهسازی پیاده راه مناطق جنوب تهران یا هزینه یک میلیارد تومانی برای بهسازی پیاده روهای فلان خیابان و... که اثری از اطلاعات تکمیلی در آن نیست. شاید به دلیل همین نبود شفافیت است که پیاده روهای بهسازی شده هرازچندگاهی دوباره به بازسازی نیاز پیدا می کنند؛ بدون آن که شهرداری یا پیمانکار آن علت را توضیح دهند.