بامداد یک روز سرد زمستان سال 86 دانه های برف آرام آرام زمین را سپیدپوش می کرد. اما در آن شب سرد استخوان سوز کابوس تنهایی بر زندگی خواهر و برادر دوقلوی تازه متولد سایه افکنده بود چرا که دو فرشته کوچولو را در آن شب سرد لابه لای پتویی پیچیده و همراه ساک لباس هایشان و نامه ای که در آن نوشته بود «به خاطر مشکلات مالی کودکانم را سرراه قرار داده ام.»، در جنوب تهران رها شدند. هنوز دقایقی از رها کردن آنها نگذشته بود که سرما در عمق جانشان نفوذ کرد و صدای گریه های آنها سکوت شب را شکست. اهالی محل که از صدای گریه های بی وقفه دو نوزاد شوکه شده بودند سراسیمه به خیابان رفتند و بعد از کمی جست وجو دو نوزاد معصوم