البته واضح و مبرهن است که ورزش در کشور ما اصولادو نوع است؛ نوع اول: ورزش های رسمی و رسانه ای و متصل به شیر نفت و بیت المال و حامیان میلیاردی و البته مورد توجه عوام و خواص که در کشور ما عبارتند از فوتبال و کمی هم کشتی.

ورزش های نوع دوم هم ورزش های مهجور و دیده نشده ای است که در پشت پرده و سایه ورزش های رسمی و رسانه ای گاهی بسختی به حیات نباتی خود ادامه می دهند و توجه و پول و رسانه هم ندارند. این دسته دوم، «ورزش های دلی» است که بیشتر به همت و حمیت «یک نفر» وابسته اند تا دفتر و دستک و بودجه و مناسبات و... یکی از این نوع دومی ها، این ورزش های حیات نباتی، ورزش رزمی «کیک بوکسینگ» است، ترکیب و میکسی از «بوکس و موای تای و کاراته»، سی سال است که این ورزش اختراع شده و صمد کریم پور همین چند روز پیش، قهرمان مسابقات کیک بوکسینگ کاپ آزاد اروپا در گرجستان شد.

این عکسی را هم که مشاهده می کنید، صحنه گرفتن کاپ قهرمانی توسط کریم پور به اسپانسری یک قهوه خانه تبریزی است، آدم می ماند متحیر که همت و تلاش کریم پور را بستاید و از بردن یک مدال طلایی برای وطن و بر سر زبان افتادن نام ایران در یک رقابت بین المللی خوشحال شود یا این که مرام و معرفت قهوه خانه و قهوه چی تبریزی را در حمایت کردن این رشته ورزشی ستایش کند. در پس صورت ظاهری این عکس معنادار چیزهای دیگری است، آن پرچم ایران و «مدال»؛ مدال نشانه افتخار یک ملت است، ولو از جنس حلبی و برنز و آب طلاباشد، راستی فوتبال نفتی ما چندبار برای ایران «مدال» آورده است؟