انگار تا اتفاق دردناکی رخ ندهد، کسی به یاد کمبود امکانات بهداشتی در مناطق محروم کشور نمی افتد. شاید کمتر کودکی را بتوان در شهرهای بزرگ پیدا کرد که حتی توانسته باشد از نزدیک یک عقرب زنده را ببیند، اما نازنین زهرا، اسحاق و امید، سه کودک هرمزگانی بودند که براحتی قربانی گزیدگی نیش عقرب شدند.

این سه کودک روستایی در بخش «سندرک» استان هرمزگان زندگی می کردند که به دلیل نیش عقرب و کمبود امکانات در مراکز بهداشتی این بخش، با دوران کودکی وداع کردند.

این بخش از استان هرمزگان بیش از 20 هزار نفر جمعیت و 92 روستا دارد، اما با وجود چنین جمعیت قابل توجهی، سندرک فقط دو مرکز درمانی دارد و در هر مرکز درمانی هم یک پزشک فعالیت می کند. با وجود این باید از مسئولان ذی ربط پرسید که آیا این کودکان فوت شده، قربانی نیش عقرب شدند یا قربانی کمبود امکانات بهداشتی؟

در واقع پرسش اینجاست که اگر این اتفاق در تهران و مراکز استان ها می افتاد، باز هم کودکان نیش خورده، قربانی می شدند؟

وقتی مسئولان بهداشت یک شهرستان می دانند که در منطقه ای خطر عقرب گزیدگی در سطح بالایی وجود دارد، چرا کوچک ترین فعالیتی برای رفع این پدیده مرگبار انجام نمی دهند؟

واقعیت این است که توزیع نامناسب امکانات بهداشتی در کشور و کمبود پزشک متخصص در بسیاری از نقاط محروم حکایت تازه ای نیست؛ به گونه ای که بسیاری از پزشکان مجرب و امکانات بهداشتی کشور در مرکز شهرهای پرجمعیت متمرکز شده است و با وجود چنین اوضاعی، تکرار این گونه مرگ های آسان دور از ذهن نیست.

به هر حال، شاید چند روزی در شوک مرگ این کودکان بی گناه باشیم، اما بعید نیست که باز هم کودک دیگری در روستای محروم دیگری، قربانی بی عدالتی در توزیع امکانات بهداشتی شود.