این روزها انواع اتفاقات در حوزه های مختلف فرهنگی، سیاسی و اجتماعی رخ می دهد که ما را وادار می کند نسبت به تائید یا تقبیح آن واکنشی از خودمان نشان دهیم. مثلافلان خواننده آهنگی درباره امام هادی(ع) می خواند یا خواننده ای دیگر به اعتقادات شیعیان توهین می کند. عملکرد ما در این میان چیست؟ فقط از خودمان واکنش نشان می دهیم. البته نشان دادن واکنش بسیار بهتر از سکوت کردن است و نوعی مجاهدت در این راه است اما کافی نیست. نکته اینجاست که ما روحیه کنشگر خود را از دست داده ایم و فرهنگ ما حالت واکنشی به خود گرفته است.

در همین قضیه فیلم اخیر که به ساحت پیامبر اسلام توهین شده بود، باز هم عملکرد ما واکنشی بود. مثلاما در اعتراض به این توهین ها تجمع می کنیم، راهپیمایی و همایش برگزار می کنیم و کنگره های بین المللی در موضوعات فرهنگی برپا می کنیم تا نشان دهیم باید برای چهره های مقدسمان کارهای بهتری ارائه کرد.

حال از آن طرف به موضوع نگاه کنیم. هر وقت سخن به میان می آید، می گوییم آن طور که شایسته و بایسته است به شخصیت های دینی و مفاخر علمی کشورمان نپرداخته ایم و همین عدم پردازش دستمایه ای شده تا دیگران آثاری خلق کنند که تحریف واقعیت است. چرا ما خودمان روحیه کنشگری را از دست داده ایم؟ بهتر نیست به جای آن که دست روی دست بگذاریم تا دیگران به خلق فیلم و آهنگ و کتاب و کاریکاتور بپردازند، خودمان اثری بیافرینیم تا حجت را تمام کنیم؟ تا آن طور که می خواهیم واقعیت شخصیت های ارزشمند دین و فرهنگ و تاریخ کشورمان را نشان دهیم؟

مثلابرای همین مولانا که چند روز قبل زادروزش بود، ما هنوز فیلم درخوری نساخته ایم. مطمئن باشید اگر امروز ما برای ساخت فیلم عظیمی درخور نام مولانا اقدام نکنیم، دیگران این کار را می کنند. آن وقت نباید انتظار داشته باشیم تا آنها روایت مطلوب ما را داشته باشند. تصور کنید فیلمی که دیگران در این زمینه بسازند، هیچ معلوم نیست که رابطه شمس و مولانا و بسیاری دیگر از مسائل را چگونه به تصویر بکشند.

گروه فرهنگ و هنر