فیلم ها را با دیالوگ هایش به یاد می آوریم یا با موقعیت ها و لحظه هایش؟ کدام یک جذاب تر است، کدامشان انگیزه ای می شوند برای دیدنشان یا کدام یک از اینهاست که آنها را ماندگار می کند؟ در فیلم های دیالوگ محور شاید پاسخ دادن به پرسش ها چندان سخت و پیچیده نباشد. در این فیلم ها می توان بسیاری از لحظه های جذاب را با تکرار دیالوگ ها زنده کرد؛ اتفاقی که قطعا در سینمای مبتنی بر تصویر نمی افتد. گذشته از این تفکیک تکنیکی بین دو گونه دیالوگ محور و تصویرمحور فیلم ها، می دانیم که بسیاری از آثار مهم سینمای جهان را به واسطه دیالوگ هایشان می شناسند؛ پدرخوانده، فارست گامپ، آثار استنلی کوبریک و البته وودی آلن نمونه های مثال زدنی این قاعده هستند.