حضور مربیان خارجی تا سال ها بعد از پیروزی انقلاب اسلامی متوقف شده بود تا این که به دنبال دو، سه مربی اروپای شرقی نظیر واسیلی گوجا و سوکومورو خوف، امیر عابدینی، استانکو پوکله پوویچ را به ایران آورد؛ مربی ای که با توجه به دارا بودن دانش و اطلاعاتی وسیع و متفاوت با فوتبال ما تاثیر زیادی در آن ایجاد و ایده های جدیدی به آن تزریق کرد، طوری که بازیکنان تحت هدایت این مربی با جان و دل کار می کردند.

کم کم با برگزاری کلاس های متعدد آموزشی و انجام تحقیقات کاربردی علمی و مطالعه کردن مربیان ایرانی، همچنین تماشای وسیع دیدارهای سطح بالای فوتبال جهان، آنقدر بر سطح دانش در فوتبال کشورمان افزوده شده که حتی مربی بزرگی مثل کارلوس کرش با آن پیشینه درخشان خود نیز نتوانسته تاثیر چندانی بر بازیکنان ایرانی بگذارد و به نظر می رسد بازیکنان ما احساس دریافت آموخته های جدید چندانی از این مربی ندارند، بنابراین از جان و دل در خدمت او قرار نمی گیرند و تحولی اساسی در تیم ملی تحت فرمان این مربی سرشناس نمی بینیم.

با این اوصاف، می خواهم نتیجه بگیرم شرط اول موفقیت یک مربی، تمکین و پذیرش بازیکنان تحت فرمان اوست که در سال های اخیر، این موضوع آنقدر کمرنگ شده که دیگر حنای مربیان خارجی در فوتبال نتیجه گرا، غیرحرفه ای، پرهزینه، بدون امکانات و بی پایه ما رنگ چندانی ندارد.