یکی از اعضای تیم ملی فوتبال در مصاحبه ای ضمن برشمردن افتخارات خود به مهارتش در گرفتن پنالتی اشاره می کند و می گوید: من بلدم چطوری پایم را در دستان دروازه بان حریف قفل کنم تا داور تصور کند که روی من خطا شده و پنالتی بگیرد و هنگامی که داور را فریب می دهم و پنالتی می گیرد از خوشحالی پشتک می زنم!

بعد از بازیکن دیگری نام می برد که هنرش این است که می تواند طوری به پای حریفان لگد بزند که داور متوجه نشود!

در این سخن آن ورزشکار تیم ملی دو نکته قابل تامل است؛ یکی این که چگونه باشگاه های فرهنگی ورزشی، که فرهنگ را بر ورزش مقدم داشته اند، دستاوردشان در حوزه اخلاق و فرهنگ این است و رفتارهای شرم آوری بسیار بدتر از این؟

اما نکته دوم که مهم تر است این است که چه شرایطی فراهم شده که یک ورزشکار، که قرار بود بر اساس شعارهای زیبا، بزرگان اخلاق و دین را الگوی خود قرار دهد هم رفتار فریبنده دارد و هم به این رفتار افتخار می کند؟

نگاهی به اطرافتان بیندازید تا مصادیق پنالتی گرفتن از رقیبان را در مراودات اجتماعی و رقابت های اداری و اقتصادی و سیاسی بیابید و از آن تاسف برانگیزتر، نمودهای فروپاشی اخلاقی را در مباهات بر رفتار ناجوانمردانه و ضدفرهنگی ببینید.

در اطراف مراکز دانشگاهی، دیوارها پر است از اطلاعیه هایی با این عبارات: مقاله و پایان نامه آماده، پروژه تحقیقاتی، چاپ مقاله در نشریات معتبر با کمترین هزینه و با حذف واسطه ها! این یعنی رسمیت یافتن فریبکاری در کسب دانش و مدارک و امتیازات علمی و تبدیل شدن آن به یک فرآیند اقتصادی معمولی!

در ستون هایی که در مطبوعات و سایت های خبری است، با عناوینی نظیر «خبرهای درگوشی» بسیاری از خبرهایی که منتشر می شود، حاصل یک رفتار غیراخلاقی است، یعنی خبرچینی و افشای راز و سوءاستفاده از اعتماد دیگران در مناسبات کاری و دوستانه. گویی کسی متوجه پلیدی این رفتارها نیست در سفر به یکی از کشورهای همسایه، هنگام بازبینی گذرنامه ها در پلیس مرزی آن کشور، دیدم که مدیران کاروان های مسافران، در میان هر گذرنامه یک اسکناس پنج دلاری گذاشته اند، وقتی پرس وجو کردم، متوجه شدم که پلیس مرزی آن کشور، بدون رشوه کار نمی کند، ولی بخش مضحک قضیه آنجاست که رشوه گرفتن برایش عادی شده و بدون شرمساری و پرده پوشی این کار را انجام می دهد!