مرتضی احمدی را نمی شود به این سادگی فراموش کرد؛ پیرمرد لاغر و خوش صحبتی که تمام روزهای کودکی مان با صدایش گره خورده است. او متولد 1303 بوده و کار حرفه ای دوبله را از سال 1342 شروع کرده است. احمدی در سال 1332 به رادیو تهران آمد و کارش را با اجرای یک برنامه کمدی شروع کرد. در دوره های مختلفی در رادیو کار کرد، تیپی به نام «بابا جاهل گریان» اجرا کرد و به سبک های مختلف ترانه و آواز خواند. در فروردین 1349 احمدی به دعوت علی حاتمی ترانه عنوان بندی فیلم «حسن کچل» را ضربی خوانی کرد. احمدی در دهه پنجاه به تلویزیون رفت و در یکی از پربیننده ترین سریال های آن سال بازی کرد. از ماندگارترین آثار دوبله مرتضی احمدی صدای او در نقش روباه مکار «پینوکیو» است.

خیلی گزیده کار شدم و مثل بازنشسته ها می مانم، اما با این تفاوت که بازنشسته بدون حقوق هستم. آخرین کارم فیلم سینمایی «گمشده» دیوید کیلینیز بود که برای شبکه اول دوبله کردم. از دوبله های جدید اصلاراضی نیستم و باید از تجارب قدیمی ها استفاده کرد.

حالادوبله در کشور ما خیلی فرق کرده است. قبلاروی دوبله فیلم ها وقت می گذاشتیم و تمرین می کردیم. مدیر دوبلاژهای فهیم و تحصیلکرده ای داشتیم و و وقت می گذاشتند و با دوبلورها کار می کردند. مثل حالانبود که صبح وارد استودیو شوی و تا بعدازظهر دوبله یک فیلم سینمایی تمام شود.

در آن سال ها که من در دوبله پرکار بودم، یادم هست برای دوبله یک فیلم سینمایی پنج شش روز وقت می گذاشتیم. آن دوران دوبله ما در سطح جهان حرف اول را می زد. متاسفانه در حال حاضر از ترکیه هم پایین تر هستیم. کیفیت دوبله ها پایین آمده و این به دوبله بشدت آسیب زده است.

مدیر دوبلاژ شدن شوخی نیست. یک مدیر دوبلاژ اول باید سواد کافی داشته باشد، تاریخ ایران را بخوبی بداند و جامعه خود را بشناسد. چون در یک فیلم ممکن است نقش های مختلفی مثل چاقوکشی، درشکه چی، سناتور، وزیر یا وکیل وجود داشته باشد. او باید جامعه را بخوبی بشناسد تا بداند برای نقش وزیر کدام صدا برای دوبله آن مناسب است. متاسفانه امروز دیگر این حساسیت ها وجود ندارد و نقش ها بدرستی انتخاب نمی شود.