منوچهر اسماعیلی، مرد هزارچهره دوبله ایران
این مرد، هزار صدا دارد
- صحبت کردن جای چند شخصیت در یک فیلم برای اولین بار سال 1341 در دوبله فیلم «فانی» به مدیریت دوبلاژ محمدعلی زرندی اتفاق افتاد. او از من خواست جای دو شخصیت صحبت کنم، که هر دو را هم رودرروی هم گفتم.
- اگر در یک فیلم من چند تا نقش گفتم، هر جا آزار دیدید، بدانید من گوینده موفقی نبودم. کسی که جای نقشی حرف زده، باید شما را راحت تا انتهای داستان با خودش ببرد، نه این که مزاحمتی تولید کند که حواستان را پرت کند و نه این که ببینید او بازی دیگری دارد و چیز دیگری می گوید و کلام با او هماهنگ نیست. من تمام تاکیدم روی حس کاراکتر است، فقط حس؛ جز حس چیزی دیگری حاکم نیست.
- دوره ما هیچ کس به اجبار کسی را وادار به انجام کاری نمی کرد. آن موقع ما برای هر نقشی که برایمان در نظر می گرفتند، کلی وقت می گذاشتیم و تمرین می کردیم.
- فرض کنید، پیش من مهین معاون زاده، آن طرف هم علی تابش آن طرف هم مرحوم محتشم در حال نقش گفتن هستند. من هم یک صفحه دارم. من از ترس این که از چشم اینها نیفتم وقتی آنها می گفتند برای ضبط آماده اند، من تا آماده نبودم اعلام آمادگی نمی کردم و می گفتم: من به سه دور تمرین نیاز دارم و همه کسانی که فیلم را دوبله می کردند، درک این موضوع را داشتند و این فرصت را می دادند.
- علی کسمایی به جای ایجاد سرعت در کار، زمینه درک را فراهم می کرد. یعنی به گوینده می گفت: تا نفهمیدی بی خودی دیالوگ ها را نگو. این کار به دلیل این که مکانیکی است، ارزشی ندارد.