«ای وای! باز دروغ گفتی؟! دماغت دارد دراز می شود!» به خیالتان اگر قرار بود هرکس دروغ می گفت بلافاصله دماغش مثل پینوکیوی قصه های بچگی دراز شود، چند نفر اطرافمان حالادماغ هایی داشتند که به در و دیوار می خورد؟ دماغ خودمان چه شکلی بود؟ به نظرتان بدنمان تشخیص می داد که ما گاهی سر خودمان را شیره می مالیم و روی دروغ هایمان اسم مصلحتی می گذاریم یا برایش فرقی نمی کرد که مصلحتی دروغ گفته باشیم یا به شوخی یا جدی و به هر حال هر بار دماغمان آنقدر دراز می شد که فورا زنگ می زدیم اورژانس؟

چه دنیایی می شد آن دنیا! اصلامگر نه این که فیلسوفی می گوید دیوانگان را به این خاطر زنجیر می کنند که تعدادشان از ما کمتر است و اگر تعداد آنها بیشتر بود احتمالاما را زنجیر می کردند، اگر همین گفته را درباره دماغ دراز های آن دنیای خیالی هم تعمیم بدهیم، شاید آن وقت دماغ کوتاه باعث تعجب و خجالت بود و خیلی ها دماغ دراز می شدند و دماغ کوچک ها از شرم، از خانه بیرون نمی آمدند.

متاسفانه یا خوشبختانه، باید باور کنید که این داستان در حال پیوستن به واقعیت است! البته نه این که واقعا دماغ دروغگو ها دراز شود، اما دانشمندان بتازگی کشف کرده اند که با دروغ گفتن، دماغ آدم ها تغییر می کند و همین که دروغ می گویند تغییرات خلقی باعث می شود نوک بینی شان داغ شود. آنها اسم این حالت را گذاشته اند «تاثیر پینوکیو». حالافکر کنید اگر آنها وسیله ای اختراع کنند که بلافاصله تاثیر پینوکیو را اعلام کند یا اگر این تغییر دما، نسل به نسل شدیدتر شود و به جایی برسد که وقتی کسی دروغ می گوید دمای نوک دماغش چنان بالابرود که قرمز شود و بسوزد، دروغ گفتن آدم ها چقدر سخت می شود!

به نظرتان لازم است برای منسوخ شدن دروغگویی دعا کنیم آن ابزار عجیب و غریب اختراع شود یا میزان افزایش دمای نوک دماغ مردم، نسل به نسل بیشتر شود یا باید منتظر تحولی در اخلاق و اعتقادات آدم ها باشیم که باعث می شود آنها از صمیم قلب باور کنند دروغ، دروغ می آورد و بیشتر از همه گوینده اش را متضرر می کند؟