جشنواره فجر مهم ترین رویداد سینمایی سال است و به نوعی نوروز سینمای ایران محسوب می شود. در بعضی از سال های گذشته جشنواره هایی برگزار شده که فیلم ها و فیلمسازان مطرح کمتری در آنها حضور داشته اند و برعکس در بعضی دوره ها مثل جشنواره بیست و نهم ترافیک فیلم های خوب و چهره های معتبر و سرشناس در جشنواره ایجاد شده بود.

اما در هر دو حالت جشنواره فجر همواره اثرگذاری و اهمیتش را حفظ کرده و در کارکرد اصلی اش به عنوان ویترین و نمایشگاه همه اتفاق ها و داشته های سینمای ایران در طول یک سال، خدشه ای وارد نشده است. همین موضوع درباره بحث های منتقدان و اظهارنظرهایی که درباره آرای هیات داوران جشنواره می شود به چشم می خورد. گاهی ممکن است داوری ها ابهام برانگیز باشد و اعتراض خیلی از اهالی سینما را به دنبال داشته باشد، اما بنیان و ریشه جشنواره فجر پابرجاست، هر چند ضعف در داوری و انتخاب های مشکوک و غیرسینمایی می تواند به اعتبار و حیثیت هر جشنواره ای لطمه وارد کند. من معتقدم سینمای ایران آنقدر بضاعت دارد که حتی در چنین سال آشفته و نامطلوبی، باز هم چراغ جشنواره روشن بماند.

مطمئنم امسال هم سینماگران جوانی که حتی اسمشان را هم نشنیده ایم در جشنواره مطرح خواهند شد؛ از بازیگر و فیلمبردار گرفته تا کارگردان و فیلمنامه نویس. همین استعداد عظیم و تمام نشدنی است که سینمای ایران را در طول تاریخش پابرجا نگه داشته و هیچ وقت اجازه نداده چراغ سینما خاموش شود.