در روزهای نزدیک به برگزاری جشنواره، فیلمسازها دوران بسیار سخت و طاقت فرسایی را می گذرانند. فشار و استرس کمبود وقت و آخرین مراحل آماده سازی فیلم ها باعث می شود این روزها هر فیلمسازی خود را در یک ماراتن سنگین احساس کند.

متاسفانه در کشور ما دغدغه های فیلمساز بسیار گسترده و گاه بی ربط به حرفه اوست. گذشته از سختی های انتخاب طرح و نگارش فیلمنامه و تصویب آن و پیدا کردن سرمایه و دردسرهای تولید و آماده سازی فیلم، کار فیلمساز تازه از این مرحله شروع می شود؛ یعنی دقیقا جایی که کار فیلمسازان کشورهای دیگر تمام می شود! فیلمساز ایرانی باید تک تک مراحل حضور فیلمش در جشنواره را پیگیری کند و بعد هم منتظر واکنش منتقدان و داوران باشد. به هر دلیلی ممکن است داوری ها غیرسینمایی و غیرواقعی باشد یا اصلافیلم در هیاهوی روزهای پرفشار جشنواره دیده نشود. بعد از آن هم داستان اکران عمومی شروع می شود و یک دور دیگر باید همه مراحل را با دوندگی بسیار پیگیری کرد تا فیلم به سرانجام برسد.

چشم انداز جشنواره امسال طوری نیست که بتوان با قاطعیت پیش بینی کرد چه اتفاق هایی می افتد و چه فضایی ایجاد می شود.

تنها می توانم امیدوار باشم فیلم های خوب و باارزش به حقشان برسند، چهره های جدید و تازه نفس فرصتی برای نشان دادن توانایی ها و استعدادهایشان پیدا کنند و این جشنواره فرصتی باشد برای ایجاد شور و سرزندگی در فضای عمومی سینمای ایران. با این که خیلی از اهالی سینما و مطبوعات با تردید به این دوره از جشنواره نگاه می کنند و نگران کم بودن فیلم های خوب هستند، شخصا معتقدم اگر فضای مناسب و عادلانه ای برای همین فیلم های موجود فراهم شود، می توانیم شاهد دوره ای پربار و مثبت باشیم.