امیدوارم اتفاقات خوبی بیفتد، اما سیاستگذاری های فعلی سینما باعث شده فیلم های خنثی در جشنواره زیاد شود. خیلی از فیلمسازها را اصلانمی شناسیم و نمی دانیم از چه مسیری به اینجا رسیده اند و قبل از این که فیلم بلند سینمایی کارگردانی کنند چه فعالیت هایی انجام داده اند.

البته ممکن است از بین همین نام های ناآشنا، چهره های مطرح و به اصطلاح پدیده کشف شوند، اما بدی اش این است که برای فیلمسازانی که به سختی امکان حضور در عرصه حرفه ای سینما را به دست می آورند، ابهام ها و شاید دلسردی هایی ایجاد می شود. ویترین آثار جشنواره هم چندان پر و پیمان نیست و این نویدبخش روزهای خوب و پررونقی برای سینمای ایران نیست. حتی در بین فیلم های بیرون از جشنواره هم اثر شاخصی دیده نمی شود که فرض کنیم سال آینده در اکران عمومی، چراغ سینمای ایران را روشن نگه می دارد.

در این جشنواره بجز فیلم آقای روح الله حجازی که بیرون مانده، فیلم خوب بیرون مانده نداریم برای همین حدس می زنم با این وضع در اکران 92 به مشکل بخوریم و با ریزش مخاطب روبه رو شویم.

چون فیلم های حاضر، آنقدر قابلیت و بضاعت ندارند که بتوانند مخاطبان زیادی را به سالن های سینما بکشانند و فضای عمومی اکران را گرم و پررونق کنند.