شنبه شب همگی در سر شوری داشتیم. در دل نوری داشتیم. شنبه شب باز همه در اوج آسمان بودیم... هزار هزار هزار بار شکر... اما:

راه طولانی است...

باور کنیم چهارسال پیش رو فقط کفاف تمیزکردن زخم ها را می دهد، که زخم هم برای بهبود باید نخست «تمیز» باشد. پس بی هیچ توقع و انتظار معجزه ای تنها می خواهیم، اگر چیزی در روزگارمان قرار است جلب شود، آن دست هایی نباشد که به واسطه خواسته های مشروع و قانونی بلند می شود، بلکه اعتمادی باشد که لازمه و ضرورت زندگی امروز ماست. باید طرف مقابلت، دست اعتمادبرانگیزی به سویت دراز کند. باید خدا را مثل ایرانیان باستان قسم دهیم که سرزمینمان را از خشکسالی و دروغ، در امان نگاه دارد. باقی بماند در فرصتی دیگر. گوشه ای از این شب ها را برای ثبت بر جریده عالم می نویسم و باز تفسیرش باشد برای اهلش.