هفته ای نیست که از بعثت رسول گرامی اسلام می گذرد و ما هربار «بعثت» را با این گزاره و روایت تعریف و توصیف و آغاز می کنیم که: «انی بعثت لاتمم مکارم الاخلاق» و چقدر غرق شادی و غرور می شویم آنگاه که کلام و توصیف خداوند بزرگ را در وصف رسول مهربانی، بر تارک دعوت از تشنگان معرفت و تعالی و بشر خسته از تباهی های ظلم و بیداد و ناروایی می بینیم که «وإنک لعلی خلق عظیم» و «فبما رحمه من الله لنت لهم ولو کنت فظا غلیظ القلب لانفضوا من حولک فاعف عنهم واستغفر لهم وشاورهم فی الامر. پس به برکت رحمت الهی با آنان نرم خو و پرمهر شدی و اگر تندخو و سخت دل بودی قطعا از پیرامون تو پراکنده می شدند پس از آنان درگذر و برایشان