نتایج انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری در ایران از منظر تحلیلی، جنبه یی از یک واقعیت واحد را نشان داده است و آن واقعیت واحد، اشتیاق مردم به غلبه خواهی تحول خواهی بر گفتمان های ذات گرایانه یی است که مطابق آن جامعه ایرانی را همواره در درون ساختارهای سنتی و ایستا قابل قبول می دانند. اگر بپذیریم که زندگی و کردارهای سیاسی در هر جامعه یی در چارچوب گفتمان سیاسی مسلط تعین یافته و شکل خاصی از رفتار و عمل سیاسی را ممکن می سازند. البته شیوه ظهور، تسلط و سرانجام زوال گفتمان های مسلط مبحث پیچیده یی است که در این نوشته کوتاه به هیچ وجه قصدی برای تبیین و تشریح آن در میان نیست، اما کوشش خواهم کرد فرآیند های شکلی و محتوایی این رویداد را در چند سطر پیش رو ارائه کرده و به فهم آن کمک کنم: