سال ها می گذرد، آدم ها می روند و می آیند، نسل ها عوض می شوند و هر انسانی در هر زمان و مکانی که قدم به عرصه هنر می گذارد با نگاه و شناخت خود دست به خلق اثر هنری می زند، با اینکه تاریخ، فرهنگ، اجتماع، شرایط و محل زیست، سیاست و... در خلق آثار او موثر است اما ویژگی اثر هنری این است که در فرآیند خلق و تولید یک اثر من از دیگری متفاوت ببینم و دیگری از دیگری و...

کثرت گرایی و استقبال از خلق آثاری با دیدگاه های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی متفاوت و مواجهه علمی و عملی این آثار با یکدیگر و مخاطبان شان باعث رشد و بالندگی و تنوع هنر این سرزمین می شود، پس اگر صحبت از نسلی نو با ایده های تازه به میان است هرگز بدان معنا نیست که نسل های پیشین آنچه را می دانند و در طول سالیان رشته اند رها کرده و به خانه هایشان برگردند، بلکه بدین معناست که اعتماد و باور هنرمندان پیشین و نیز مسوولان به این نسل بیش از پیش باشد. توزیع امکانات عادلانه باشد و حداقل ها را در اختیار جوانانی که ثابت کرده اند با هر بار حضور خود اتفاقی را در تئاتر این مملکت رقم زده اند (نمونه اش اجراهای سال پیش در سالن مولوی) نیز قرار دهند تا کمی، تاکید می کنم فقط کمی، از درگیری های ذهنی آنها کاسته شود. پس بیایید نگاه و باورتان را نسبت به این نسل پویا کمی تغییر دهید، نسلی که متعلق به جامعه دانشگاهی است، تئاتر را علمی و آکادمیک دنبال می کند و دلش برای آینده این هنر سخت می تپد: نسلی که به هیچ شخص و جریان خاص سیاسی وابسته نیست و حمایت کسی را هم در پی ندارد و تنها دغدغه اش سالنی است که در آن نمایش اش را اجرا کند، پس شما که مسوولید و صاحب میز و قدرت جوان ترهای این عرصه را هم ببینید و دریابید یا حداقل سنگی جلوی پای لنگ شان نیندازید. نمایش «رابینسون کروزوئه» که این روزها ساعت 7:30 در تالار قشقایی مجموعه تئاتر شهر اجرا می شود دسترنج 6 ماه تلاش شبانه روزی گروهی است که برآمده از همین نسل است.

کارگردان نمایش رابینسون کروزوئه*