سیاست های جمعیتی یک تصمیم گیری منطقی از سوی دولت ها برای تنظیم رشد و ساختار جمعیت است. همه کشورها این قبیل سیاست ها را برای تنظیم جمعیت خود دارند. مهم نحوه اجرای سیاست ها در عمل است. در کشورهای پیشرفته ثبات مدیریتی و کار کارشناسی مستمر که با تعویض دولت ها به آن خدشه یی وارد نمی شود، رکن اصلی سیاست های جمعیتی است. این موضوعی است که ما در تدوین سیاست های جمعیتی مان باید در نظر داشته باشیم. از طرفی سیاست های جمعیتی در هر کشوری باید مبتنی بر داده های پژوهشی باشد. این سیاست ها باید مبتنی بر یک برنامه مدون و دارای برنامه اجرایی مشخص باشد. سیاست های جمعیتی سیاست های جامع نگر است. وقتی صحبت از جمعیت می شود، زیرگروه های مختلف جمعیتی و نیازهای آنها باید در این سیاست ها لحاظ شود و به لحاظ ویژگی های سنی، جنسی، جمعیت جوانان و نیروهای فعال کار تدوین شود. به این ترتیب که برای هر کدام از زیرگروه های جمعیتی برنامه متمرکز در نظر گرفت. این سیاست های جمعیتی به طور همزمان برای همه این گروه ها باید پیاده شود. در تدوین و اجرای سیاست های جمعیتی نمی توانیم بگوییم به این دلیل که جمعیت سالخورده رو به افزایش است، باید باروری را افزایش دهیم بدون اینکه هیچ برنامه ریزی برای حجم جمعیت جوان در سن فعالیت داشته باشیم یا بالعکس روی جوانان متمرکز شویم و سالمندان را فراموش کنیم. هر کدام از این سیاست ها باید در جا و زمان خود پیاده شود. به این دلیل که اگر تنها روی سالمندان متمرکز شویم و جوانان را فراموش کنیم، تولید ملی کاهش پیدا می کند و اگر روی جوانان متمرکز شویم و سالمندان را فراموش کنیم، مانع بزرگی برای نیروی شاغلی که در آینده نیاز داریم و چرخ و موتور محرک توسعه است، ایجاد کرده ایم.

متخصص جمعیت شناسی و دانشیار دانشگاه نیپیسینگ کانادا*