رابطه پرنشیب و فراز انسان با مرگ داستانی است که عناصر و عوامل سازنده متن آن بیش از هر چیز منعکس کننده ساختار و عملکرد شخصیت آدمی است. مرگ همیشه با ما و در ما است. نوزاد تازه متولد شده بازمانده یی است که از بسیاری از مرگ های درون رحمی جان به در برده و رویارویی او با مرگ پیش از تولد آغاز شده است. دنیای بیرون نیز آکنده از عوامل تهدیدکننده یی است که می تواند به مرگ انسان بینجامد. واقعیت از دنیای درون و بیرون آدمی تشکیل شده که در هردو مرگ و زندگی از یکدیگر جدایی ناپذیر بوده و انسان برای مقابله با آن دو نیازمند رویارویی با خود است.