پنجشنبه ها همین جوری هم همه جا تق و لق است، وای به حال اینکه بین التعطیلین باشد. به راننده تاکسی گفتم:

«شمام روزای اینجوری کار و کاسبی تون خراب می شه؟»

راننده جوابی نداد. دوباره پرسیدم: «میگم شمام وقتی یه جورایی تعطیله، مسافراتون کم می شن؟» راننده اشاره کرد که نمی تواند حرف بزند.

پرسیدم: «چرا نمی تونید حرف بزنید؟» سوالم بی مورد بود چون وقتی راننده نمی توانست حرف بزند طبیعی بود که جواب این سوال را هم نمی توانست

بدهد. برای اینکه سوال بی موردم را رفع و رجوع کرده باشم گفتم: «اشکالی نداره... سکوت سرشار از ناگفته هاست.»

به راننده نگاه کردم، راننده به روبه رو نگاه می کرد. از اینکه شعر خوانده بودم خوشش آمد، یک شعر دیگر یادم افتاد.

فکر کردم بد نیست این یکی را هم بخوانم و گفتم:

«گوش کن با لب خاموش سخن می گویم.» و بعد گفتم: «من الان دارم به سکوت شما گوش می کنم.»

راننده گفت: «چرا اینقدر چرت و پرت می گی... کسی مجبورت نکرده حرف بزنی.»

مردی که عقب تاکسی نشسته بود گفت: «این اگه بخواد چرت و پرت نگه تا ابد نباید حرف بزنه.»

به مرد گفتم: «شما منو می شناسید؟»

مرد گفت: «نه... ولی از قیافت معلومه چی هستی.»

تو آینه بغل به خودم نگاه کردم، به چشم هایم، ابروهایم، دماغم... مرد راست می گفت.