آخرین ساخته بهرام توکلی از آن دست فیلم هایی است که می توان ساعت ها درباره اش حرف زد و از وجوه مختلف مورد بررسی قرارش داد. اما این موضوع به معنای آن نیست که با اثر درجه یک و ماندگاری در سینمای ایران مواجه هستیم. او پیش تر اثری مثل«اینجا بدون من» را نوشته و کارگردانی کرده بود که به اعتقاد من می توانیم آن را یکی از نمونه های خوب اقتباس در سینما بنامیم. اما «آسمان زرد کم عمق» قدری با فرم اجرایی، داستان و روایت فیلم یاد شده تفاوت دارد. به نظر می رسد توکلی همانند بسیاری از سینماگران جوان به تجربه کردن عرصه ها و فضاهای جدید علاقه دارد. هر چند ممکن است تجربه ها همیشه نتیجه درست و مورد نظر کارگردان را