یکی از تجربه های مکرر در زندگی روزمره ایرانی با هم بودن است. هر ایرانی همواره در تلاش است تا با دیگری باشد. ما از تنهایی گریزانیم. تنهایی برای انسان ایرانی نوعی توقف زندگی است. ما حتی وقتی که تنها هستیم با دیگرانیم. اجازه بدهید برای نشان دادن باهم بودن به عنوان قسمت مهمی از زندگی روزانه ما و تحلیل و توصیف کارکردهای زیبایی شناسانه و انسان شناسانه اش، بحث را از چشم اندازی تاریخی و با اشکال گوناگون با هم بودن در فرهنگ ایرانی شروع کنیم. گمان می کنم بیان اینکه از نخستین دوره های پیدایش جامعه و تمدن انسانی، انسان مدنی الطبع بوده و به صورت جمعی یا گروهی زندگی می کرد ه، نیازی به توصیف و تحلیل ندارد.