شاید آن روز که اندیشمندان علوم ارتباطات اجتماعی، مخاطب را کسی می دانستند که داوطلبانه به محتوا یا رسانه معینی روی می آورد، هیچگاه فکرش را هم نمی کردند که در روزگاری بسیار مدرن تر از آن روز از نظر تجهیزات و تکنولوژی های ارتباطی، در کشوری مردم «مجبور» باشند برای تماشا و دسترسی به برنامه هایی که علاقه مند به پیگیری و دنبال کردن آن هستند، به محتوا یا رسانه معینی روی بیاورندو واژه «داوطلب»، در عصر ارتباطات، اساسا معنا و مفهوم خود را از دست بدهد. مخاطبان در طول تاریخ حتی از زمانی که رسانه های گروهی هم اختراع و راه اندازی نشده بودند، دارای آداب و روسوم، قواعد، انتظارات خاص و حقوقی معین بودند و رفتار